Pismo za Estebana i druge priče August 2020 | Page 289

287
Miloš Andrejević
PRIČA IZ POSLEDNJEG PAVILJONA
Marko se rodio u malom kosovskom gradu, kao drugo od četvoro
dece u svojoj porodici. Reklo bi se da su bili prosečna radnička porodica,
sa kućom u gradu i korenima na selu.
Majka je bila učiteljica u svom rodnom selu, koje je od grada bilo
udaljeno petnaest kilometara, predavala je srpski jezik albanskoj deci
do devedesete godine pa je nakon velikih demonstracija bila zaposlena
kao bibliotekar u istoj školi. Otac, cnomanjast, ćutljiv muškarac,
oštrih i strogih crta lica, nakon propasti lokalne fabrike se
zaposlio kao policajac.
Marko je bio bolešljiv i tih dečak, u školi je izbegavao časove fizičkog
i nikako nije voleo fudbal. Drugi dečaci su bili grubi, ali se
nisu loše odnosili prema njemu. Često ih je doživljavao kao mlađu i
nedovoljno zrelu braću, sa kojom često nije imao o čemu da priča.
Osećaj nepripadanja je bivao sve kako su godine prolazile.
Devedesete su u malom kosovskom gradu prolazile kao što godine
i inače prolaze u malim gradovima – bez većih izazova i uzbuđenja,
leta su bila sparna i prašnjava, zimi su usta bila puna smoga a
oči pune sivila.
Nakon bombardovanja Marko se sa porodicom preselio u nekada
veliki industrijski centar u centralnoj Srbiji. Nekoliko teških godina
je proteklo, Markova porodica je uz pomoć rođaka i ušteđevine uspela
da sagradi kuću i useli se u nedovršeno prizemlje u naselju poznatom