+
Por Ât Soulisi nuk mujte me shque as Zhanetën, as ndonji shenjë betejet
n’ate odë. U fut brenda (pak kishin me e ndjekë), vështroi përreth e ndigjoi.
Por s’kish kurrgjâ me ndigjue; kurrgjâ as në famulli, as në të tânë katundin
e Baluerit dhe s’kish kurrgjâ me pá perpos hijeve të gjata që kërcenin rrotull
qirës. Mbasandaj, në nji ças t’vetëm, zemra e meshtarit rrahu fort dhe gadi sa
s’pushoi fare, ndërsa nji erë e ftohtë i kalonte mes flokëvet. Ç’pamje e trishtë
qe ajo per të gjorin! Aty ishte Zhaneta, e varme në nji gozhdë pranë dollapit të
lisit, me kryet gjithnji t’mbështetuna mbi shpatulla, me sy të çakërdisun, me
gjuhën krejt jashtë gojës dhe me kambët dy pëllëmbë lart prej dyshemesë.
“Zoti na faltë të gjithëve!” mêndoi Ât Soulisi, “E gjora Zhanetë paska vdekur.”
Bâni nji hap drejt kufomës dhe zemra iu ngjit n’grykë pse, per ndonji shtrigëri
t’pakuptueshme nga mêndja njerzore, plaka ishte e varme në nji gozhdë të
vetme dhe në nji fije të vetme leshi të tjerrun si aj prej të cillit bâhen çarapët.
Âsht gjâ e tmerrshme të gjendesh vetëm, natën, me ndodhi të tilla të liga,
por Ât Soulisi kish besim t’palëkundun në Tênzot. U kthye dhe doli prej asaj
odet tuj mbyllun portën me kyç, mbasandaj, njâna pas tjetrës, zdrypi shkallët i rândë si plumbi e mbështeti qirën në sofër. S’mujte me u lutë, s’mujte
me mêndue, pikonte djersë t’ftohta dhe s’ndiente gjâ tjetër veç rrahjeve të
çmenduna të zemrës së tij. Qëndroi aty ndoshta nji orë, ndoshta edhe dy,
nuk i kish llogaritë mirë, kur papritmas, ndigjoi nji zhurmë të lehtë e të mistershme në katin e epërm: disa hapa endeshin para-mbrapa në odën ku prehej i varun trupi i Zhanetës; mbasandaj porta u çel, edhe pse aj e kish kyçë
me çelës siç e mbante mênd fort mirë, dhe u ndigjuen hapa në sheshpushim.
Iu duk sikur kufoma ish afrue tek shkallët dhe po vështronte poshtë, drejt tij.
Rrëmbeu edhe nji herë qírin (s’mujte me ndejë pa dritë) e tuj pasë kujdes me
ecë lehtshëm, doli nga famullia dhe përshkoi gjer n’fund shtegun. Ishte gjithnji errësinë pusi, ndërsa flaka e qírit, kur e vuni në tokë, ndriçoi e vendosun
dhe e kjartë si në nji odë t’mbyllun. Kurrgjâ s’lëvizte perveç ujnave të Dulit
që rridhshin të dembelosuna tuj zhurmëritë mes luginës, ndërsa ato hapa
të ferrshëm zdrypnin ngadalë shkallët e brendshme t’famullisë. Qenë hapa
që meshtari i njihte fort mirë, pse ishin ato të Zhanetës dhe sa mâ shumë të
afroheshin, aq mâ shumë acari depërtonte në trupin e tij. Aj e ktheu shpirtin
drejt Krijuesit që e mbante në jetë: “O Zot,” thosh, “ma jep këtë natë forcën
të luftoj kundër së keqes.”
Në ato çasa, hapat po përshkonin pragun e derës së shtëpisë: mund të ndigjohej nji dorë që tërhiqej gjatë murit, sikur ajo gjâ e frikshme të kje tuj kërkue
udhën në errësinë. Shelgjet u dridhne tuj gjimue, nji psherëtimë e gjatë erdh’
prej kodravet, flaka e qirës u lëkund dhe ja, aty qëndronte kufoma e së mbrapshtës Zhanetë, me këmishën e saj të natës, me kësulën e zezë, me kryet
gjithnji të mbështetun mbi shpatull dhe me ate ngërdheshje ende të gdhendun në fytyrë – e gjallë kishit me thanun – e dekun, siç Ât Soulisi fort mirë e