dinte.
Âshte e çuditshme sesi shpirti i nierit qëndron aq i lidhun me trupin e vet, po
aq e çuditshme âsht edhe se famullitari i pá të tâna këto dhe zemra e tij nuk
pushoi.
E mbrapshta Zhanetë nuk ndejti per shumë kohë aty n’kambë: filloi sërishmi me lëvizë, tuj u drejtue ngadalë nga Ât Soulisi që kish mbetë i ngurtësuem n’vend nën shelgjet. Gjithë gjallnia e trupit të tij, gjithë fuqia e shpirtit i
shkëlqente në sy. U duk sikur ajo do të fliste, por bâni veç nji shênjë me dorën
e majtë, si t’i mungojshin fjalët. Mbasandaj erdh’ nji shkulm ere si fryma e
nji daci; qira u shue, shelgjet klithën nji gjamë disprimi që i ngjasonte zânit
njerzor dhe Ât Soulisi kuptoi se, gjallë a dekun, aty duhej t’i vinte kapak asaj
historie.
“Shtrigë, magjistare, dreq!” uluriti, “Unë të urdhëroj në emër të Zotit të largohesh – nëse ke vdekur, në varr – nëse je dënuar, në ferr.”
Dhe atëherë vetë dora e Tênzot goditi nga qielli i lartë Tmerrin aty ku qëndronte: kufoma e vjetër, e dekun,