+
“Zhanetë,” i tha, “ke parë gjë një njeri të zi?”
“Nieri t’zi?” përsëriti ajo, “Na shpëtoftë aj i madhi në qiell! Gaboheni, Ât. Nuk
ka asnji nieri të zi në Baluer.”
Por siç mund të kuptohet, nuk foli kjartë, pse turfulloi si kalë me frerët n’gojë.
“Epo,” tha Soulisi, “Zhanetë, nëse nuk ka asnjë njeri të zi, atëherë unë paskam folur me djallin, dora vetë!”
Dhe tuj folun kështu, u ul me dhëmbët që i kërcisnin si dikush me temperaturë të lartë.
“Rrêna,” tha Zhaneta, “duhet t’ju vijë kore, famullitar,” dhe i nxorri para nji
pikë konjak që e mbante gjithnji me vedi.
Famullitari shkoi në studion e tij dhe u zhyt mes libravet. Kjo studio na qe
nji odë e gjatë, e ulët dhe e ndriçueme keq, tmerrësisht e ftohtë n’dimën, e
lagësht edhe në mes t’verës, sepse famullia shtrihej pranë lumit. Kështu pra,
meshtari u rehatue dhe filloi me mêndue rreth të gjithave atyne që kishin
ndodhë qyshkur vuni kambë në Baluer, mêndoi per shtëpinë e tij, per ditët në
të cillat ishte ende fëmijë që luente neper prozhme, por aj nieri i zi i kthehej
prap në kokë si refreni i nji kânge. Sa mâ shumë t’mêndonte, aq mâ shumë
aj nieri i zi i pushtonte kryet. Provoi me u lutë, por nuk i mbante mênd fjalët; u
mundue me vazhdue shkrimin e librit të vet, por s’mujte me perparue. Kishte
çasa kur i ngjante se nieriu i zi po i qëndronte bash prapa shpinet dhe atëherë
djersa i ngrihej n’trup si ujët e pusit, e kish çasa të tjera në të cillat e merrte
vedin dhe nuk i frigohej kurrgjâje, si fëmijë i sapopagëzuem.
Në fund shkoi afër dritsores dhe qëndroi atje n’kambë per me pá ujnat e Dulit
me nji shikim të fuqishëm. Pranë famullisë pemët janë fort të denduna dhe
uji âsht i thellë e i errët; bash aty qe Zhaneta tuj la do tesha. Ajo i kish kthye
kurrizin famullitarit dhe ky, per vedin e tij, as që i kishte rá n’mênd se po rrinte
tuj e vështrue. Në nji ças, grueja u kthye tuj zbulue fytyrën dhe Ât Soulisi e
ndjeu sërishmi ate drithëtimën e akullt që i kish përshkue trupin dy herë në
nji ditë, e papritmas iu kujtuen fjalët që gjindja thoshte: që Zhaneta kish dekë
para shumë kohësh dhe se aj ishte dreqi i mbështjellun me mishin se saj të
ftohtë si dheu. Bâni nji hap mâ mbrapa tuj e vështrue me kujdes: po rrihte
teshat me kopac dhe po këndonte me vedi, por oh! Zoti na ruejtë, ajo kish nji
fytyrë që të shtinte frigën. Herë këndonte mâ fort, por kurrkush në këtë botë
s’kishte mujtë me i thanun prap fjalët e kângës së saj dhe herë të tjerë ngulte
sytë përdhé edhe pse aty s’kish kurrgjâ me pá. Famullitari ndjeu nji ças frige
e drithërime në gjithë qenien e vet, që pa dyshim qe nji paralajmërim prej
qiellës, por aj veç qortoi vedin pse pat mêndue aq keq per nji plakë të gjorë e
të sëmuet pa asnji mik tjetër përveç atij. Kështu, tha nji lutje t’shkurtën per tê
e per vedin, piu nji gllënjkë ujë t’ftohtë, pse i vinte me vjellë veç prej mêndimit
t’ushqimit dhe hypi me pushue në shtratin e vet të thjeshtë, teksa binin hijet
e mbrâmjes.