+
“Tani,” iu gjegj Ât Soulisi ndrikullavet, “kthehuni në shtëpi, të gjitha, dhe lutjuni Zotit për faljen e Tij.”
Mbasandaj i dha krahin Zhanetës, edhe pse kjo kishte a s’kishte veshun
këmishë, dhe e shoqnoi lart per n’katund gjer tek porta e shtëpisë sikur t’kish
kénë fjala per nji zojë t’madhe, ndërsa ajo çirrej e qeshte aq sa t’shtinte kore
kur e ndigjojshe.
Shumë nierz me mênd ndejtën tuj u lutë gjer vonë ate natë, por kur zbardhi agu, nji e tillë frigë mbërtheu Baluerin saqë fëmijët vraponin per me u
mëshefun e madje edhe burrat rrijshin t’heshtun në shtëpi tuj përgjue prapa
portet. Sepse kje Zhaneta që po zdrypte drejt katundit – ajo ose fantazmi i
saj, kurrkush s’mujte me e thanun – me qafën e shtrembërueme, me krénë e
kthyem në nji anë si e nieriut t’varun n’litar dhe me nji ngërdheshje në fytyrë
që i ngjante kufomës së pakallun në dhé. Me kalimin e kohës gjindja u mësue, madje disa e pëvetën per me marrë vesht se ç’kish pësue, por që prej
asaj dite, ajo nuk qe në gjendje me folë mâ si e krishtene: përjargej, dhëmbët
i kërcisnin si gërshânët e kopshtarëvet dhe buzët e saj nuk mujtën mâ me e
shqiptue êmnin e Tênzot. Shpesh provonte me e shqiptue, por s’ia delte. Ata
që dijshin mâ shumë, ata edhe e mbyllshin gojën, por kurrkush nuk e thirri
mâ ate gjâ Zhanetë Mek Klour, pse plakushja Zhanetë, sipas tyne, ish zhytë
ate ditë n’fund të ferrit. Sidokjoftë, famullitari nuk ndikohej dhe aq fort prej
të tjerëvet. Vërdallisej tuj thanun se mizoria e atyre nierzvet i kish shkaktue
grues së gjorë nji paralizë të lehtë, i epte shuplaka pas zverkut fëmijëvet që
e ngacmonin dhe po ate natë t’asaj dite të famshme, e mori në famulli dhe
banoi aty krejt i vetëm me tê.
Koha kaloi dhe nierzit e ngeshëm filluen me mêndue gjithnji e mâ pak per
ate shamatë t’shëmtueme. Famullitari gëzonte nam të mirë: rrinte deri vonë
tuj shkrue, përnjimend, dhe nga ujnat e Dulit ishte e mujtun me pá dritën e
qirës së tij gjer në mesnatë e kalue, por dukej kondend e plot besim n’vete si
në kohët e para, edhe pse të tânë e kishin kuptue se po tretej e po ligej çdo
ditë e mâ shumë. Sa per Zhanetën, shkonte e vente poshtë e përpjetë: nëse
mâ parë s’fliste, tâshmë kish arsye me folë edhe mâ pak, kështu nuk përzjehej me kurrgjâ, por ishte fort e shëmtueme nga pamja dhe kurrkush as nuk
ândërronte me e shqetësue në tokat e famullisë.
Nga fundi i korrikut erdh’ nji mot që s’ish pá e ndigjue atyre anëvet. Ajri rrinte
i palvëvizshëm, i xêhtë e mbytës; grigjat nuk mujtshin me u ngjitë gjer te Kodra e Zezë, fëmijët ishin tepër t’lodhun per me lujtë, edhe pse ngahera frynte
nji fllad me shkulme ere që bridhte shurdhët neper lugina, po që s’ia delte
dot me e ulë xêhtësinë. Gjithnji mendohej se nadjen tjetër do të shpërthente
shtrëngata, por nadja vinte e pas saj edhe nadje të tjera dhe vazhdonte me
bá i njâjti mot mbinatyror që turbullonte nierz e bisha. Mes tânë atyne që
ndjeheshin si mos mâ keq, kurrkush nuk vuente si Ât Soulisi; s’mujte as me