46
të dridhurat, më pas furtuna rritej dhe mbështolli gjithë stanin.
Delet dhe qengjat nuk dinin ku të futeshin, mirepo une vija rrotull
nëpër kamp. Uëe qenësisht besoj që ekzistoj pikërisht për ditë
të tilla, megjithatë ky besim dhe kjo ndjesi nuk i bën çastet e
furtunes më të lehta.
Atë natë erdhën ujqërit. I ndjeva disa kilometra larg, ndërkohë
që ecnin përpara si tufe. Ujqërit ishin bërë një me furtunën dhe
errësiën. Sa më shumë frynte era, sa më i ftohtë bëhej shiu, aq më
shumë ndjeja afrimin e ujqërve. Errësira filloi të merrte nuanca të
zjarrta dhe unë fillova t’i shoh nga afër sytë e tyrë jashtë stanit,
duke flakëruar errësiren. Unë i ndjeja lëvizjet dhe këmbët shumë
të sigurta pasi kisha lindur për këtë gjë, për të luftuar ujqërit dhe
për të mbajtur errësiren jashtë stanit. Megjithatë, as kjo ndjesi
nuk e bënte natën më të lehtë. Prisja që nga momenti në moment
ujqërit të fillonin të kapërcenin gardhin e bërë nga bariu, që ishte
i kapërcyeshëm nga ujqërit dhe errësira, dhe të përballeshin me
mua. Kërcimi i ujqërve brenda në rrethinën e stanit sillte nje afsh
erresire qe trembte dhe tundonte delet e qengjat. Me te kercyer
brenda, nga dy nga tre ujqerit me suleshin mua. Me vinte mire qe
asnjeri nuk nisej menjehere per delet. Ishin me\ësuar dhe ata me
qentë e stanit, me qëllimin e ekzistencës tonë. Kercitje dhëmbësh
dhe ulërimat e dyluftimit dëgjoheshin për orë rresht, derisa disa
ujqër ranë të vdekur përpara derës së hyrjes së deleve, ndërsa
disa të tjerë ikën duke lënë prapa currila gjaku. E mbaj mend
atë natë pasi ishte dyluftimi im i parë i vërtetë me ujqërit. Deri
përpara asaj nate, gjithcka që dija për ata e kisha mësuar nga
paraardhësit e mi, por atë natë ndjeva dhimbjen e kafshimit të
tyre dhe errësirës që i përcillte në qafën time të fortë, si dhe
kënaqësinë e të parit të largimit të tyre pas dyluftimit. Atë natë
kisha fituar unë dhe kisha plotësuar qellimin e egzistencës sime
si qen stani.
Kanë kaluar disa netë që nga ajo natë, por shenja të plagosjes,
furtunës dhe errësirës depertuese të asaj nate gjenden akoma
ne trupin tim. Në dyluftim me ujqërit kuptoja nevojën që kisha
për bariun në ato momente. Ai do dinte si t’i hiqte qafe të gjithë
ata. Megjithatë intelekti im prej qeni stani akoma nuk e kupton,
dhe nuk mund të kuptojë, nëse bariu do vijë, na ka harruar apo
thjesht ka vdekur dhe grigja duhet të mbijetojë më vete. Truri
im prej qeni stani nuk arrin t’i përgjigjet kësaj pyetjeje; përgjigjia
gjithmone do më mungojë.
Në vërtitje të tilla shtrënguese dhe vrarëse, gjithmonë heq dorë
nga të menduarit pasi nuk është puna ime si qen stani. Puna
ime është të mbroj delet, qengjat dhe bardhësine në leshin e
tyre, prandaj me hapa të vendosur dhe të vegjel shkoj ngadalë te
vendqëndrimi im, dhe pres furtunën e rradhës me sytë flakë dhe
me qimen e fortë.
Kostina
Prifti