45
ndodhte kjo. Iu betova vetes.
Bariu ka kohe qe nuk është parë. Shumë dele mendojnë që bariu
do vijë sot ose nesër dhe do t’i nxjerrë me kujdes jashtë stanit
që të kullosin siç dinë vete ato, të lirshme dhe të ç’organizuara,
por sa kam qenë gjallë une, bariu nuk është dukur akoma në ato
anë të stanit. Megjithatë unë mbroj me kokëfortësi bardhësine
e leshit të deleve. Disa dele mbajnë mend – ose thonë – që e
kanë pas parë bariun kur vinte më pe\ërpara dhe nxirrte bagetitë
per të kullosur në barin jashtë stanit, në kodrat e larta dhe të
panjohura për delet, por të njohura për të. Delet e vjetra kujtonin
me nostalgji sigurinë qe u jepte bariu kur dilnin, sesi ai kujdesej
për to dhe për qengjat e atëhershëm që të mos humbnin, të mos
bënin pis leshin e tyre të bardhë dhe të mos i gjente gjë nga e
keqja që rrethon kodrat rreth stanit. Disa dele kanë lindur me
leshin jo të bardhë, dhe delet e bardha thonë qe ato kanë lindur
pis. Une i mbroj edhe ato gjithsesi. Delet kujtonin gjithmonë sesi
bariu kujdesej më shumë për delet me leshin jo të bardhë sepse
sipas tij ato ishin më te predispozuara që të bëheshin pis në kodrat
e panjohura të së keqes, rrotull stanit. Delet kujtonin gjithmonë
sa i kujdesshëm tregohej bariu me to.
Qengjat nuk e kishin parë ndonjëhëre bariun, pasi ishin të gjithë
të vegjël, por besonin delet, dhe meqë delet besonin te bariu,
edhe qengjat prisnin dhe besonin te bariu. Ne stan gjithashtu
besohet që bariu vendosi qen si puna ime te hyrja e stanit sepse
s’mund të ishte gjithe kohës vërdallë për të mbrojtur delet e tij.
Askush s’mund të përgjigjet se përse bariu nuk mund të rrinte
gjithë kohës me delet e tij, por shumë pak dele në fakt pyesin për
këtë gjë, kështu që nuk është ndonjë problem i madh. Qengjat
ndërkohë ndjekin delet.
Nderkohë as unë vetë nuk e di ç’bëhet me bariun. Paraardhësi
im, qeni stanit përpara se une të merrja detyrën më thoshte
gjithmonë që, megjithëse nuk e ka parë bariun, ai ekziston dhe
i shikon gjithmonë delet, qengjat dhe të gjithe stanin kur eshte
në nevojë, dhe se ne, qentë e stanit jemi shërbëtorët e tij më
besnikë e më të mirë, e ai na beson neve me të gjithë atë ç’ka më
të shtrenjtë, me grigjën e tij. Unë ende nuk jam i sigurtë për këtë,
por gjeni im mbrojtës më detyron mua të mbroj delet dhe qengjat
pavaresisht nëse bariu na sheh, do vijë, e ka harruar stanin, ose
ka vdekur fare. Une i jam betuar vetes që do mbroj stanin dhe
bardhësinë e leshit të deleve pavarësisht bariut. Megjithatë, në
netët me erën e forte të veriut, në prag dhe në mes furtune, sytë
e mi të kuq flak, që bashkë me qimen e fortë ndricojnë stanin e
errësuar nga furtuna, dëshirojnë ardhjen dhe ndihmën e bariut.
Ndonjëherë natën bëhet shumë ftohtë. Stani është në majë të
kodrës më të lartë dhe kur fillon era nuk ka qënie që arrin ta
pushojë. Pastaj vendqëndrimi im nuk është bërë që t’i rezistojë
erës ose furtunës, është bërë që unë të kem pamje të qartë mbi
errësirën e jashtme. Sidomos në netët me erë dhe me furtunë,
vështirë se jashte shikohet gjë. Stani ndricohet pak nga qimja dhe
sytë e mi, të dyja flak te kuq, por jashtë stanit ka vetëm errësire,
dhe stani rrezikohet që të futet errësire nga të katër anët.
Mbaj mend një natë, ishte dimër. Era e veriut kishte disa ditë )