41
James Joyce
Ajo qëndroi pranë dritares duke vështruar mbrëmjen tek pushtonte shëtitoren. Kokën e mbështeti
në perdet e rënda, ndërsa flegrat e hundës ia shponte era e kretonit të pluhrosur. Ishte e lodhur.
Pak njerëz kalonin. Burri që jetonte në shtëpinë e fundit po ecte drejt saj; ajo dëgjonte hapat e
tij tek kërcisnin në rrugën e shtruar me çimento dhe më vonë tek tërhiqeshin zvarrë në rrugicën
e zgjyrosur përpara shtëpive të kuqe. Dikur atje kishte qenë një fushë në të cilën luante çdo
mbrëmje me fëmijët e tjerë. Pastaj një burrë nga Belfasti e bleu fushën dhe ndërtoi shtëpi – jo si
shtëpitë e tyre të vogla e të murrme, por shtëpi me tulla të ndritshme dhe çati të shkëlqyeshme.
Fëmijët e rrugicës dikur luanin së bashku në atë fushë – Devinët, Uatersat, Dunët, sakati i vogël
Keo, ajo dhe vëllezërit e motrat e saj. Gjithsesi, Ernesti nuk dilte kurrë të luante: ishte shumë i
rritur për kaqgjë. Babai i saj shpesh dilte për t’i përzënë nga fusha me një thupër gungaçe, por
zakonisht i vogli Keo bënte rojë dhe thërriste porsa shihte babanë e saj tek afrohej. Në fund
të fundit dukej sikur atëherë kishin qenë goxha të lumtur. I ati nuk ishte kaq keq dhe mbi të
gjitha mamaja ishte ende gjallë. Këto ndodhnin shumë kohë më parë, ndërsa tani ajo dhe gjithë
vëllezërit e motrat ishin rritur, ndërkohë që mamaja kish vdekur. Edhe Tici Duni kishte vdekur,
kurse Uatersat ishin kthyer në Angli. Çdo gjë ndryshon. Tashmë edhe ajo do të largohej si të
tjerët, do ta braktiste shtëpinë.
Shtëpi! Ajo vështroi përreth dhomës, duke i kushtuar rëndësi çdo sendi të njohur, të cilit i kish
marrë pluhurat një herë në javë për kaq shumë vite, duke pyetur veten se nga ku dreqin vinin
gjithë ato lëmishte. Ndoshta nuk do t’i shihte më kurrë ato sende aq të njohura nga të cilat kurrë
nuk kishte ëndërruar të ndahej. Dhe prapëseprapë, pas gjithë atyre viteve, ende nuk e kish marrë
vesh emrin e atij priftit, fotografia e zverdhur e të cilit varej në mur, sipër harmoniumit të prishur
dhe krah për krah stampimit shumëngjyrësh të premtimeve që iu bënë të bekuarës Margaritë
Meri Alakok. Ai kish qenë shok shkolle me babanë. Sa herë që i ati ia tregonte fotografinë ndonjë
miku, e kalonte me një fjali të shkujdesur:
“Tani është në Melburn.”
Ajo kishte dhënë pëlqimin për t’u larguar, për të ikur nga shtëpia. Ishte kjo një zgjedhje e mençur?
RUBRIKA DOSSIER
EVELINA