familjare...
Nuk kishte as “Daisy”, siç e do anglishtja
e shkruar por Deizy, një emër hibrid, i
ngjizur ndoshta nga dëshira jonë për të
vrapuar drejt perëndimit por pa lënë dot
pas valixhet e historisë tonë, që në vend
të thesareve, kthehen në barra, vetëm
e vetëm nga mohimi e nga padija. Ishte
Deizy, si për ironi të numrit të madh të
shqiptarëve që studiojnë anglisht dhe
numrit të vogël që dinë t’a shkruajnë
a përdorin saktë. Dhe në një moment
mu kujtua një nga vargjet e Migjenit, ku
përshkruhet sesi nga një përpjekje e madhe
nuk lind gje tjetër veçse një mi. Në këtë
rast, nga një shekull pavarësi: një dekade
mbretëri, pesëdhjetë vjet komunizëm e
njëzet e kusur vjet demokraci lindi DEIZY!
E Deizy nuk është aspak metaforike në
fakt, është e gjallë; e nuk valvitet në flamur,
por jeton mes nesh. Deizy eshtë shoqja
ime kur ëndërron të shkojë në Amerikë,
“se atje do bëjë namin” ose shoku im kur
ankohet që këtu s’ke asgjë për të bërë.
Deizy del çdo natë në televizor, sikur të
këtë bërë abonim njëvjeçar në po të njëjtin
emision të lodhur, e flet sa më shumë fjalë
të mëdhaja ose të huaja, aq sa ndonjëherë
bën dhe shpikje. Deizy ka prekur qiellin me
dorë sepse ka zënë një post drejtues në
administratë dhe kalon ditën duke treguar
sesa shumë di dhe sesa shumë bën, e krijon
të gjithë tragjikomizmin që mungon nëpër
teatro. Deizy luan çdo ditë në parlament
“ e ka kush e ka, por populli e ha” dhe se
ka fare problem që i ka dalë tashmë boja.
Deizy ka një gojë, jo domosdoshmërisht
të ligë, por që shpesh nga “trashja” çfarë
nuk thotë. ....Ja dhe një Deizy që nuk diti
të ndalojë një herë të vijat e bardha që të
më lërë të kaloj, madje duhet të jem dhe
mirënjohëse per herët që nuk hipën në
trotuar. Pak me tutje një Deizy preferon
të hedhë letrën e byrekut përtokë dhe pse
koshi (fatmirësisht) është vetëm pak hapa
larg.....E gjitha kjo ndodh sepse Deizy, nuk
është gjë tjetër veç një dele që i është
vënë para emri lule dhe është lënë të
zbukurojë fushat e djerra, tashmë shterpë
nga mospërdorimi!!
“ Ne nuk jemi një komb delesh, por
luledelesh dhe kjo e fundit duhet vendosur
në fushën e kuqe në vend të shqiponjës.”
- dhe hyj në shtëpi disi e vetëkënqur që
me në fund i dhashë drejtim dhe misterit
Deizy. Pasi e “haj turpin me drekë”, bëj
dhe unë xhestin tim alla- Deizy, e postoj
në Facebook zbulimin tim, shoqëruar dhe
me komentet përkatëse ironike. Papritur
Deizy u duk sikur gjeti veten dhe u gjallërua
midis fotove të ndryshmë të ushqimeve,
qeseve me rroba firmato të sapoblera
dhe check-ineve nëpër restorante e bare
njëri me i bukur se tjetri. Dhe unë sikur
u çlirova, dhe jo për faktin që tani që
ekspozova Deizy-n, dikush tjetër le të
ndihej përgjegjës sepse unë e kisha bërë
timen, por sepse në atë kontekst virtual
Deizy, humbi disi atë fuqinë e errët që ia
kisha veshur gjatë gjithë rrugës. Me dha
shpresë, sepse si çdo gjë tjetër virtuale,
ka vetëm atë fuqi që ja lejojmë ne. Dielli
doli pakëz më vonë, dhe jo sepse unë kam
tendencë të pëlqej fundet e lumtura, por
sepse shumicën e ditëve në Tiranë, koha
është plot me surpriza.