pa qëllim në vetëvete, e tillë si në shkollën ku Erik Ponte gjendet,
dhe duhet të luftojë dëshirën e tij për t’i thyer këto rregulla por
pa përcjellë veten në dëshirën për kaos. Një dilemë që filmi në
një farë mënyrë e përcjell që në fillim, duke qënë se Erik Ponte në
fillim është një student grindavec që merret me grupe që përleshen
gjithë ditën rrugëve, e mandej prej faktit se përjashtohet nga
shkolla e fundit publike që mund ta pranojë, sepse rref dikë dhe
sepse drejtori i kësaj shkolle e quan Erik një të keqe të madhe,
regjistrohet në një shkollë elitare, nga ku nis një revansh i të gjithë
gjërave që mund të ketë bërë dhe tani i duhet të paguajë për to.
Pasiqë ai ka bërë një betim (kontratë sociale) nënës së tij, i duhet
të bindet rregullave të shkollës. Shkolla nga ana tjetër shfaqet
para tij si një qënie që nxjerr grahma inatçore Por pikëpytja që
shtron regjizori për zgjidhje nga shikuesi i tij është nëse nga kjo ka
një zgjidhje. Në fakt në fund një zgjidhje e tillë ekziston por është
vetëm në rastin e Erik, sepse paçka se filmin mbaron pikëpytja
mbetet dhe paçka se jemi shumë të vetëdijshëm për faktin që bëhet
fjalë vetëm për një film me një fund të lumtur filmi na adreson
pyetjet nëse jemi të gatshëm të thyejmë në mënyrë konvencionale
rrethin e mbyllur vicioz të mosdashjes të atyre që na drejtojnë
dhe përcaktojnë sakaq kushtet e vlerave dhe mosvlerave (këtë ai
quan të keqe - mosdashjen për të ndryshuar, për të ecur përpara).
Filmi na shtyn të urrejmë shkollën dhe të shohim institucionin si
një vend i drejtuar nga perversë dhe sadistë, dhe në mos ndoshta
në një shkallë të vogël, tek të gjithë institucionet që i binden një
rregulli të vjetër, këto epitete u shkojnë përshtat shumë mirë atyre
që drejtojnë.