DOTYCHCZASOWE WNIOSKI
Liczne raporty sugerują , że aktywność amygdali wydaje się być wywoływana przez wiele emocji muzycznych i cech dźwiękowych , wpływając jednocześnie na funkcjonalne połączenia z innymi systemami mózgowymi , takimi jak układ słuchowy , limbiczny i paralimbiczny , oraz frontalny . Jednakże raporty dotyczące roli amygdali oraz układów limbicznych i para limbicznych w przetwarzaniu emocji muzycznych nie są jednoznaczne .
Istnieje tylko około 50 % prawdopodobieństwo wystąpienia istotnej aktywności amygdali w odpowiedzi na emocje muzyczne , a prawdopodobieństwo to dla innych obszarów limbicznych i paralimbicznych jest podobne lub nawet niższe , co zatem tak drastycznie wpływa na te wyniki ? Głównie różnice metodologiczne między badaniami mogą przyczynić się do tej niespójności , ale mogą istnieć także konkretne ograniczenia eksperymentalne i czynniki wcześniejszych ustawień , które badacze z Zurychu próbowali w swoim badaniu przezwyciężyć .
PRZEBIEG BADANIA
Aby zbadać wpływ adaptacyjnej i dynamicznej muzyki na aktywność mózgu , szczególnie w układzie limbicznym odpowiedzialnym za przetwarzanie emocji , badacze stworzyli zamknięty system zwrotny , który łączył “ koncerty ” na żywo pianistów z reakcjami neurologicznymi słuchaczy .
Ten innowacyjny system wykorzystywał funkcjonalne badania rezonansu magnetycznego ( fMRI ) w czasie rzeczywistym do monitorowania aktywności migdałków u słuchaczy podczas słuchania muzyki na żywo . Pianiści mieli za zadanie dostosowywać swoje wykonanie na podstawie tych informacji zwrotnych , aby zwiększyć aktywność ciała migdałowatego u słuchaczy w czasie rzeczywistym , poprzez zdynamizowanie swojego odgrywanego utworu . Pianistom udostępniono ekran , na którym pokazywane były poziomy aktywności lewej amygdali uczestników , których pianistom nakazano zwiększać / zmieniać . W badaniu wzięło udział 27 uczestników , a wybór padł na fortepian , jako że jest on powszechnie popularny , znany z muzyki solowej , i pozwala na jednoczesne granie melodii i harmonii , co jest istotne dla wywoływania i przekazywania emocji . Uczestnicy nie posiadający dużej , dogłębnej wiedzy muzycznej usłyszeli na te same utwory grane przez tych samych ludzi , zarówno w formacie nagranym , jak i w formie występu “ na żywo ”. Aktywność neuronalna słuchaczy została zmapowana i porównana między dwoma warunkami . Dane zostały poddane analizie statystycznej , a model przebiegu wyglądał mniej więcej tak :
Po lewej : Widoczny pianista , odbierający sygnał aktywności lewej amygdali ucze-stników Po prawej : Uczestnik - słuchacz w ma-szynie fMRI .
Spośród 27 uczestników badania , muzyka na żywo konsekwentnie pobudzała większą aktywność w lewej amygdale , przy czym prawa strona ów ciała migdałowatego była również stymulowana , lecz w mniejszym stopniu .