przodu, widz mógłby szybko rozpoznać, który film ujawnił rzeczywistą sekwencję zdarzeń. Widz zatem intuicyjnie rozumie drugą zasadę termodynamiki.
„Wehikuł czasu” opisany w czasopiśmie Scientific Reports składa się z prymitywnego komputera kwantowego zbudowanego z „kubitów” elektronowych. Ale co to jest komputer kwan-towy? Fizyka kwantowa opisuje zachowanie atomów oraz podstawowych cząstek, takich jak elektrony i fotony. Komputer kwantowy kon-troluje zachowanie tych cząstek, ale zupełnie inaczej niż zwykłe komputery. Komputer kwantowy nie jest tylko zaawansowaną wersją obecnych komputerów, tak jak żarówka nie jest jedynie silniejszą świecą. Nie można zbudować żarówki przez tworzenie coraz lepszych świec. Żarówka to inna technologia, oparta na głębszym rozumieniu nau-kowym. Tak więc dobrą analogią tego, co analizuje komputer kwantowy jest moneta wirująca w powietrzu. Nie można powiedzieć, że jest „reszką” lub „orłem”, dopóki nie wyląduje. Zwykły komputer symuluje orła lub reszkę jako bit, zero lub jedynkę, czyli prąd włączany lub wyłączany w chipie. Komputer kwantowy jest zupełnie inny. Bit kwantowy ma bardziej płynną, nie-binarną tożsamość. Może istnieć w superpozycji (wielu stanach) lub w kombinacji zera z jedynką, gdzie zero lub jedynka to kwestia pra-wdopodobieństwa. Innymi słowy, plasuje się na skali. przykład może być zerem na 70%, a jedynką na 30%, albo 80-20% lub 60-40%. Możliwości jest nieskończenie wiele.
Na przykład może być zerem na 70%, a jedynką na 30%, albo 80-20% lub 60-40%. Mo-żliwości jest nieskończenie wiele.
W rosyjskim eksperymen- cie uruchomiono „program ewolucji”, który spowodował, że kubity stały się coraz bardziej złożonym, zmienia- jącym się układem zer i je-dynek. A więc dzięki komputerowi kwanto-wemu byli oni w stanie symulować cząstkę.
Podczas tego procesu kolejność została utracona - tak jak w przypadku uderzenia bili w pulę i rozproszenia kul. Następnie inny program zmo-dyfikował stan komputera kwantowego w taki sposób, że ewoluował „wstecz”, od chaosu do porządku. Stan kubitów został przewinięty z powrotem do pierwotnego punktu początkowego.
Korzystając z bilarda jako przykładu, fizycy utożsamiają rozbicie trójkąta z bil i obserwowanie ich rozpro-szenia, tylko po to, aby powróciły na miejsce jako rodzaj działania, którego szukali (patrz tablica poniżej rząd pierwszy).
„Dla zewnętrznego ob-serwatora wygląda na to, że czas biegnie wstecz” powiedział główny badacz dr Gordey Lesovik, który kieruje laboratorium Fizyki Informacji Kwantowych.
„Sztucznie stworzyliśmy stan, który ewoluuje w kierunku przeciwnym do kierunku termodynamicznej strzałki czasu”.
Naukowcy odkryli, że przy użyciu tylko dwóch kubitów „odwrócenie czasu” zostało osiągnięte z prawdopodo-bieństwem powodzenia wynoszącym 85%.