„Uzyskaj dwie gwiazdy neutronowe na wystarczająco małej orbicie, a prędkości, które osiągną, umożliwią przyspieszenie statku kosmi-cznego, dzięki czemu gra-witacja pomoże w osiągnięciu znacznego procentu prędkości światła.”
Jednak „proca Dysona” grozi uszkodzeniem statku kosmicznego poprzez ekstre-malne siły grawitacyjne i niebezpieczne promieniowa-nie z tych par martwych gwiazd. Kiedy Dyson pisał swój artykuł „Maszyny grawitacyj-ne”, gwiazdy neutronowe były nadal koncepcją teoretyczną, więc skupił się głównie na białych karłach.
Tak więc teraz, zamiast tego, Kipping sugeruje, że grawitacja może wspomagać statki kosmiczne, zwiększając energię wiązek laserowych wystrzeliwanych na krawędzie czarnych dziur.
Czarne dziury posiadają pola grawitacyjne tak potężne, że nic nie może się z nich wydostać, gdy dostanie się wystarczająco blisko, nawet światło. Ich pola grawitacyjne mogą również zniekształcać ścieżki fotonów światła, które nie wpadają do bezpośrednio do otworów. Jednocześnie im szybciej porusza się czarna dziura, tym więcej energii może czerpać z niej halo drive
W związku z tym Kipping w dużej mierze skupiał się na parach czarnych dziur, które spiralnie zbliżały się do siebie przed połączeniem.
W 1993 r. Fizyk Mark Stuckey zasugerował, że czarna dziura mogłaby w zasadzie działać jak „lustro grawitacyjne”,
Kipping nazywa to „napędem halo”, ponieważ fotony po-wracające do jednostki poja-wiają się jako aureola wokół czarnej dziury.
Oprócz tego czarne dziury mogą być ważnymi miejscami dla zaawansowanych cywiliza-cji obcych. Kipping sugeruje, że jeśli czarne dziury łączą się bardziej, niż się spodziewano, może to być znak, że dyski halo są używane przez te cywilizacje w ich podróżach.
dziura mogłaby w zasadzie działać jak „lustro grawita-cyjne”, ponieważ grawitacja czarnej dziury mogłaby przy-ciągnąć foton dookoła, tak że odleciałby z powrotem u jego źródła.
A zatem wystrzeliwując światło z lasera na przychodzącą czarną dziurę, pozwala się grawitacji zaginać wiązkę światła laserowego wokół pętli, aż światło ponownie dotrze do statku. Początkowe wystrzelenie światła lasera (strumień fotonów) daje statkowi lekkie pchnięcie, a strumień fotonów przechodzi dalej, aby uzyskać energię z czarnej dziury. Kiedy nabiera energii, światło nie porusza się szybciej niż wcześniej. Dzieje się tak, ponieważ światło musi zawsze poruszać się z tą samą prędkością. Zamiast tego światło zyskuje energię i zmienia kolor na niebieski, zmienia częstotliwość i powraca do jednostki z większą ilością energii niż miało to miejsce po raz pierwszy. Reabsorpcja światła daje statkowi kolejny ciąg. To może trwać, zgodnie z matematyką w badaniu, aż przyspieszenie statku będzie 33% szybsze niż prędkość czarnej dziury.