TABANLIOĞLU ARCHITECTS
Mekanın Sürekliğinin Biçimleri
“Tekil mermer parçalarının bir araya gelerek, oluşturdukları
yerin sürekliliğine biçim vermesiyle, bütünlüğü olan “Bir”
Mekan kurgulandı. Aynı bedeni oluşturan farklı organizmalar
gibi, her bir parçanın diğerine benzemezliğine rağmen, bu
birleşim sonunda elde edilen, uyumlu üretimin somut bütünlüğü
oldu. Hareket ve akışkanlığı hedefleyen her bir parça, “sonsuzluk”
kavramına çağrışımla bu kesintisiz alanda bir araya geldi.
Mermere dönüştürülmüş olan kristalize karbon minerallerinin
yolculuğu pırıldayan, ışıltılı bir mekanın çerçevesini kurmakla
sonuçlandı. Mermerin sert ve kalıplaşmış duruşuna nazire olarak,
yansıttığı ışık biçim verdiği mekana dinamizm taşıdı.
Mermerin tabiatından doğan bir araya gelebilme potansiyeliyle,
uyumlu tek bir resim ortaya çıktı. Parlak yüzeyler ayna etkisiyle
çevresini yansıttı ve çoğalttı, haleti ruhiyenin bir sureti oldu.
“Zaman, mekan, hareket, birbirlerinden bağımsız değildirler.” Burada,
bu siyah kutu içinde, “kaynak” ve “insan yapımı ürün” ün imgeleriyle
rastlaşan izleyici kaçınılmaz olarak deneyimin bir parçası olmalı.
Dış cephede ise, müdahale edilerek kazanılan mat ve sessiz
yüzeyde taşın iç dünyası yeniden görünürlük kazandı.”
Forms of Continuity of Space
“Despite their dissimilarity, the pieces of marble that were
assembled in this space, each one unique, create one continuous
and harmonic whole, like the organisms that make up one body.
It is a continuity that - because of the material - even implies
‘eternity’, and each element is positioned in such a way that they
suggest movement, fluidity, and a seamless transition.
Reflections on the way crystallized carbonate minerals are
processed into pieces of marble made us decide to outline a
space that would sparkle and gleam. In contrast to its robust
character, the flashes which the marble reflects add a dynamic
to the space, and gives it shape. The polished surfaces are like
a mirror, reflecting and duplicating the images, and altering
the mood that comes with them.
‘Time and space are relative to the motion of an observer and
they are not independent of each other.’ Here, the observer in
the black box inevitably becomes the witness of an experiment,
exposed to the constantly overlapping images.
The exterior walls are silent, revealing the inner world of
the stone.”
MART - NİSAN 2013 / MARCH - APRIL 2013 • NATURA 17