απομόνωσης. Δεδομένων αυτών των παραπάνω προαναφερθέντων αντιδράσεων
είναι αναμενόμενη η μεγαλύτερη αυτό-αναφερόμενη εμπειρία υπερέντασης των
φροντιστών χρονίων ψυχικά ασθενών από τους μη-φροντιστές (Σταθάρου,
και
συν., 2011).
Τα µέλη µιας οικογένειας, όταν μαθαίνουν ότι υπάρχει ανάµεσά τους ένας εξ
αυτών που πάσχει από µια σοβαρή ψυχική νόσο, δύσκολα το αποδέχονται και
δύσκολα συµφιλιώνονται µε τη νέα πραγµατικότητα. Το συναισθηµατικό βάρος
στην
οικογένεια
µαταίωσης
είναι
συχνά
και απογοήτευσης,
δυσβάστακτο.
ενοχής
Αναπτύσσονται
και ντροπής,
άγχους
συναισθήµατα
και φόβου,
δυσαρέσκειας και οργής, πικρίας, θλίψης και απελπισίας. Τις περισσότερες φορές,
δεν µπορούν να εκφράσουν αυτά τα συναισθήµατα λόγω της αρνητικής εικόνας για
την ψυχική νόσο αλλά και της επιρροής από τα αρνητικά κοινωνικά στερεότυπα για
τον ψυχικά πάσχοντα (Ostman, 2004).
Επισκοπώντας τη διεθνή βιβλιογραφία φαίνεται ότι μια σειρά κλινικών
μελετών επιχειρούν να διερευνήσουν καθώς και να προσδιορίσουν τα συμπτώματα
ή τις συμπεριφορές του ασθενή που φαίνεται να προκαλούν συναισθήματα έντασης
και συναισθηματικής επιβάρυνσης στην οικογένεια. Εκτιμώντας το επίπεδο του
στρες που βιώνεται από τους συγγενείς των ατόμων με σχιζοφρενικά συμπτώματα,
οι Winefield & Harvey (1994a) βρήκαν ότι 51% του άγχους που αναφέρουν οι
συγγενείς ατόμων με σχιζοφρενικά συμπτώματα, θεωρούν ότι προέρχεται από τον
ασθενή. Μάλιστα, οι Oldridge & Hughes (1992) βρήκαν ότι το 36% των συγγενών
είχαν τόσο έντονα διαταραχτεί λόγω της φροντίδας του ασθενή, που αποτελούσαν
πιθανές ή σίγουρες ψυχιατρικές περιπτώσεις. Σε ανάλογη κλινική έρευνα, η Salleh
(1994) διαπίστωσε ότι, περίπου το 23% των συγγενών ανέπτυξε νευρωσικές
διαταραχές (κυρίως νευρωσική κατάθλιψη) λόγω της επιβάρυνσης της φροντίδας