του ατόμου με σχιζοφρενικά
συμπτώματα.
Βρέθηκε ότι τα
προβλήματα
συμπεριφοράς του ασθενή αποτελούσαν το 22,7% των συνολικών παραπόνων της
οικογένειας και δόθηκε έμφαση στο στρες που προκαλείται στα μέλη της
οικογένειας λόγω της διαταραγμένης συμπεριφοράς του ατόμου με ψυχωσικά
συμπτώματα. Άλλοι μελετητές αναφέρουν ότι τα ψυχωσικά συμπτώματα είναι τα
πιο στρεσσογόνα για την οικογένεια και από αυτά, περισσότερο στρες προκαλούν
τα «αρνητικά» συμπτώματα (Fadden, et. al.,, 1987. Veltro, et. al., 1994). Οι εν
λόγω διαπιστώσεις οδήγησαν στη γενική παραδοχή της άποψης ότι η οικογένεια
θεωρείται το βασικότερο σύστημα φροντίδας του ατόμου με κάποια ψυχική
διαταραχή (Minuchin, 2002). Η επικρατούσα πλέον θεωρητική αντίληψη ότι το
οικογενειακό δίκτυο αποτελεί ένα συναισθηματικό και συμπεριφορικό σύστημα το
οποία επενεργεί σημαντικά στη θεραπευτική διαδικασία δημιούργησε την
θεραπευτικών σχεδιασμών οι οποίοι εμπεριέχουν τη μέθοδο της ψυχοεκπαίδευσης
της οικογένειας.
Καθίσταται σαφές, ότι ο εύθραυστος οικογενειακός δεσμός χρειάζεται να
αποκατασταθεί ώστε τα μέλη της να κατορθώσουν αφενός, να ανακάμψουν από
στρεσογόνες
καταστάσεις,
και,
αφετέρου
την
αποφυγή
της
κοινωνικής
απομόνωσης. των μελών της. Η Hall (1999) αναφέρεται στην αναγκαιότητα για
εκπαίδευση και ενημέρωση των οικογενειών σχετικά με τη φύση της ψυχικής
διαταραχής και καθώς και των δυσλειτουργιών που τη συνοδεύουν. Μείζονος
σημασίας θεωρεί την ενεργό συμμετοχή της οικογένειας στο θεραπευτικό
σχεδιασμό, την οργάνωση και εφαρμογή προγραμμάτων αποκατ αστασιακού
χαρακτήρα. Συν τω χρόνω, επισημαίνει τη σημαντικότητας της υποστήριξης του
οικογενειακού δικτύου προκειμένου να εκπαιδευθεί να χειρίζεται αποτελεσματικά
τις καθημερινές δυσκολίες που προκύπτουν από τη φροντίδα του ασθενούς. Η
οικογένεια αποτελεί το κύριο φυσικό υποστηρικτικό σύστηµα για τον άρρωστο και