USC Shoah Foundation – Karen Jungblut (USA)
Karen Jungblut od 1996 r. współpracuje z amerykańską Fundacją USC Shoah. Odegrała kluczową rolę w indeksacji świadectw wideo będących w jej posiadaniu oraz realizacji projektu „Dimensions in Testimony”. Pracowała również nad programami gromadzenia świadectw wraz z partnerami z Afryki, Azji i Ameryki Środkowej, do jesieni 2023 r. pełniła funkcję przedstawicielki instytucji w Europie.
Od 1994 r. Fundacji USC Shoah udało się stworzyć pokaźnych rozmiarów archiwum wizualne. Baza danych fundacji zawiera obecnie 55 561 świadectw w 45 językach, pochodzących z 65 krajów. Dodatkowo na platformie dostępne jest 700 tys. zdjęć przedstawiających historie ocalałych z czasów przed, w trakcie i po Holokauście. Dwa miliony imion zawarte w archiwum to imiona ocalałych, ich krewnych oraz osób wymienionych w ich świadectwach. Misją fundacji jest gromadzenie i nagrywanie świadectw wideo osób ocalałych z Holokaustu na całym świecie. Świadectwa te są indeksowane, katalogowane i udostępniane na stronie fundacji. Ocalali swoje świadectwa przekazują w celu pozostawienia spuścizny dzieciom i wnukom, a także w celach edukacyjnych i badawczych na całym świecie.
Aby ich słowa po daniu relacji nie zostały odłożone na półkę, konieczne było zastosowanie technologii, bez której nagrania nie byłyby w stanie spełniać swojej misji. Nowe technologie i cyfryzacja stały się nieodzownym elementem pracy fundacji. Całe archiwum jest dostępne online z ok. 200 miejsc na świecie. Jednym z tych miejsc jest Muzeum Auschwitz-Birkenau. Użytkownicy niekorzystający z platformy z terenu jednej z instytucji partnerskich mają dostęp do wszystkich zbiorów, ale mogą obejrzeć „tylko” 4000 świadectw wideo spośród ponad 55 tysięcy.
Świadectwa wideo są ważne, ponieważ osoba ocalała opowiada swoją historię bezpośrednio tobie. Na samym początku współpracowała z nami pewna badaczka. Jedna
z koordynatorek USC Shoah w Szwecji pracowała nad doktoratem z psychologii. W swoich badaniach korzystała ona z transkrypcji świadectw szwedzkich dzieci, które przeżyły Holokaust. Prowadziła też badania na dzieciach, które przeżyły ludobójstwo w Rwandzie. Na początku na potrzeby doktoratu i pracy korzystała jedynie z transkrypcji. Ale potem zaczęła się zastanawiać, że może powinna jednak obejrzeć te świadectwa, więc udostępniliśmy jej kopie do celów naukowych. Kiedy wróciła, stwierdziła, że wreszcie rozumie moc, jaką ma obejrzenie świadectwa, ponieważ zaczęła od nowa pisać te części rozprawy, które były oparte »jedynie« na słowie pisanym. Kiedy zaczęła oglądać te świadectwa, dostrzegła różne manieryzmy, pauzy, konotacje w głosie, wyrazy twarzy. Zaczęła myśleć inaczej o tym, o czym mówili ocalali, oraz o tym, w jaki sposób o tym mówili. Informacje przekazywane drogą wizualną były bardzo ważne, co stało się oczywiste po obejrzeniu świadectw.