To uczeń znajduje się teraz w centrum procesu nauczania. Edukatorzy muszą zrozumieć, że edukacja nie kręci się już wokół nich. Uczniowie muszą odgrywać aktywną rolę w procesie nauczania, a edukator ma służyć jako moderator, nie zaś jako jedyny autorytet przekazujący wiedzę, jak miało to miejsce w przeszłości.
Przykładowo, w przypadku VR widzimy przepaść pokoleniową między młodszymi pokoleniami a osobami urodzonymi dekadę wcześniej. Zarówno edukatorzy, jak
i uczestnicy aktywnie angażują się jako uczniowie, wymieniając się swoimi spostrzeżeniami. Jest to proces przebiegający dwustronnie.
Wyniki badań opublikowane w marcu 2022 r. przez Infuture.institute wskazują, że wśród uczniów zainteresowanie wzbudzają trzy metody nauczania historii:
Time Machine: 77% pytanych wyraziło zainteresowanie podróżą do konkretnej epoki, by doświadczyć ówczesnego życia i na własne oczy przekonać się, jak wyglądała przeszłość.
Sensory Key: Ta metoda angażuje zmysły w celu nauczania historii. Niektórzy uczniowie są wzrokowcami, podczas gdy inni lepiej reagują na bodźce słuchowe lub mają bardziej wyczulony węch. Pamięć zmysłowa to potężne narzędzie, a więzi emocjonalne ułatwiają zrozumienie przeszłości.
Figure Framing: Ta metoda korzysta z mediatora, np. członka rodziny, w celu zbudowania więzi z przeszłością. 75% uczestników badania wyraziło wysokie zainteresowanie życiem swoich przodków i krewnych, często w formie opowieści dziadków usłyszanych
w dzieciństwie. Uczniowie powinni przejmować aktywną rolę w rozmowach, co jeszcze bardziej ich angażuje i promuje głębsze zainteresowanie tematem.
Z kwestii bardziej praktycznych Anna Osiadacz opisała, jak przebiega typowa lekcja. Na początku następuje objaśnienie kwestii takich jak VR, oś czasu czy dziedzictwo historyczne. Następnie uczestnicy zakładają gogle VR i przenoszą się do fascynującego świata omawianej epoki. Po takim immersyjnym doświadczeniu następuje dyskusja na temat odczuć wywołanych podróżą VR, szczególnie jeżeli jest to pierwsze takie doświadczenie. Kolejny etap przenosi uczniów do specjalnie zaprojektowanego środowiska, w którym aktywnie szukają konkretnych elementów ze świata realnego. Przykładowe zadanie może polegać na zlokalizowaniu stacji radiowej z okresu wojny polsko-bolszewickiej i odszyfrowaniu wiadomości otrzymanej od innej grupy. To podejście uczy kluczowych kompetencji, takich jak praca w grupie i komunikacja; podkreśla, jak ważne w życiu jest zdobywanie informacji, ponieważ dostęp do nich może mieć znaczący wpływ na wynik wojen, szczególnie jeżeli chodzi o dostęp do danych satelitarnych lub planów wroga.
Orit Margaliot rozwinęła koncepcję używania zmysłów i emocji w kontekście nauki
o Holokauście. Zasugerowała, że angażowanie zmysłów może być skuteczne w przypadku eksplorowania historii przedwojennej, gdy życie wydawało się bezpieczne, ale może nie być najlepszym rozwiązaniem w przypadku tak traumatycznego okresu, jakim była Zagłada. Niektóre zmysły, takie jak zapach, mogą być szczególnie problematyczne. Kluczową kwestią jest wartość dodana oferowana przez to podejście. Celem jest nauczenie uczestników krytycznego myślenia. Należy zachęcać ich do kwestionowania otrzymywanych informacji: Jakie informacje są mi prezentowane i dlaczego? Jakie działania powinienem/powinnam podjąć na podstawie tych informacji? W centrum naszego podejścia do nauczania powinno znajdować się zadawanie pytań i rozwijanie nawyku niebrania niczego za pewnik.