էին իրենց զինվորներին ։ Այդպիսի կազմակերպությունը չէր կարող ունենալ միասնական հրամանատարություն , խիստ կարգապահություն , նույնիսկ հաղորդակցման միասնական լեզու ։ Մաղրիբցիները , ալբանները , բոսնիացիները , չերքեզները և ուրիշները ծառայում էին եգիպտական օսմանյան բանակում միասնական ազգային խմբերով ՝ այն դարձնելով էթնիկապես տարասեռ 7 ։
Չնայած նրան , որ 1807 թ ․ ավանդական բանակի օգնությամբ Մուհամմադ Ալին հասավ մի շարք ռազմական հաղթանակների մամլուքների և անգլիացիների նկատմամբ , նա բավարարված չէր զինուժի վիճակով ։ Նա իրավացիորեն զգուշանում էր խռովություններից և ապստամբություններից , որոնցից մեկն էլ իրեն բերեց իշխանության ։ Կյանքը ցույց տվեց , որ այդ մտավախությունները իզուր չէին ։ 1807 թ ․ անգլիական ներխուժման ժամանակ Մուհամմադ Ալին ուշացրեց զորքերի ամենամսյա աշխատավարձի վճարումը , ի պատասխան որի գումար պահանջող ռազմական ստորաբաժանումները շարվեցին նրա նստավայրի առաջ և նրա ուղղությամբ կրակ բացեցին 8 ։
Հետազոտելով վերոնշյալ պատմական իրադարձությունները ՝ կարող ենք հանգել այն եզրակացության , որ բանակի կառավարման ոչ կենտրոնացված մեխանիզմը թեև ապահովում էր լրացուցիչ զինվորական ուժի ներգրավում , ինչն իր իրական դերն ունեցավ մի շարք պայքարներում , սակայն այդ մեխանիզմը նաև շատ երերուն էր , քանի որ հիմնված չէր ազգային , կրոնական , սկզբունքային պայքարի շուրջ : Զերծ լինելով միասնական գաղափարախոսությունից ՝ բանակի առանձին միավորումներ , ելնելով իրենց անձնական շահերից , յուրաքանչյուր պահի պատրաստ էին դուրս գալ պայքարի այն ուժերի դեմ , ում հետ գտնվում էին ռազմական դաշինքի մեջ :
1815 թ ․ օգոստոսին Արաբիայի ռազմարշավի ընթացքում վահաբիների դեմ տարած առաջին հաղթանակներից հետո Մուհամմադ Ալին , ձգտելով թուլացնել իր կախումը զինվորական հրամանատարներից , փորձեց ստեղծել նոր տեսակի զորք ։ Դրա համար պաշտոնական առիթ հանդիսացան 1815 թ ․ Հիջազից եկած մի քանի հարյուր զինվորների կողմից Կահիրեում կատարված անկարգությունները ։ Քանի որ նրանց մեջ կային ալբանացիներ , ալբանական զորքը հրաժարվեց նրանց հնազանդեցնել , ինչը և Մուհամմադ Ալիին դրդեց ստեղծել նոր ,
7
عبد الرحمن الرافعي ، عصر محمد علي ، القاهرة ، ١٩٥١ ص . ٣٧٣-٣٨٠ .
8
أحمد حسين ، موسوعة تاريخ مصر ، الجزء الثالث ، القاهرة ، ١٩٧٣ ص . ٩٣٠-٩٣٢ . 16