Ενσυναίσθηση: αναφέρεται συχνά, την συναντάς σπάνια!
γράφει η Κατερίνα Βερίγκα
στήλη A SOCIAL WORKER'S VIEW
Κι αφού η Βικιπαίδεια μας βοήθησε σημαντικά να καταλάβουμε τον ορισμό, ας προχωρήσουμε στους λόγους που η ενσυναίσθηση απουσιάζει τόσο έντονα από την σύγχρονη κοινωνία μας. Σε πρώτη φάση καλλιεργείται, όπως τα πάντα σχεδόν, από την οικογένεια. Οι γονείς είναι τα πρώτα παραδείγματα που βλέπει ένα παιδί. Με την ανατροφή που θα πάρουν, θα αρχίσουν να συμπεριφέρονται αναλόγως στο σχολείο και αργότερα οπουδήποτε συναναστρέφονται κοινωνικά. Αν έχουμε την πεποίθηση ότι το σχολείο θα αναλάβει να εκπαιδεύσει το παιδί για όλα, ακόμα και για τόσο σημαντικές δεξιότητες, ίσως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε. Σε μία πιο εξελιγμένη κοινωνία, το σχολείο θα ήταν πολύτιμος πάροχος όχι μόνο ακαδημαϊκών γνώσεων αλλά και κοινωνικών δεξιοτήτων.
Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Τα λάθη είναι μέρος των εμπειριών, που δείχνουν προσπάθεια. Το ζητούμενο είναι να ενημερώνονται, να συνεργάζονται ακόμα και με ειδικούς αν χρειαστεί αποβάλλοντας το ταμπού που επικρατεί. Κανείς δεν τα γνωρίζει όλα, ούτε υπάρχει manual "πως να μεγαλώσεις σωστά με αξίες το παιδί σου." Πέρα από τους γονείς, οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να κατέχουν καλά την ενσυναίσθηση και να την μεταλαμπαδεύουν στους μαθητές τους. Έτσι θα διευκολύνουν την μάθηση, θα εμψυχώνουν και θα υποστηρίζουν κάθε μαθητή, καλλιεργώντας τους την σημασία και την αναγκαιότητά της εμπράκτως.