Μέσα στο χάος το διαδικτύου, σίγουρα έχεις διαβάσει αρκετά άρθρα για την ενσυναίσθηση. Όπως και να έχει, κρατώ μόνο τα θετικά ακόμα και από τις υπερβολές του διαδικτύου. Ότι ο κόσμος κινητοποιείται συνεχώς, να μαθαίνει, να ενημερώνεται, να προβληματίζεται, να μεταδίδει. Αρκεί βέβαια να γίνεται με σεβασμό και όχι με δεικτικό τρόπο.
Από την αρχή των σπουδών μας, οι Κοινωνικοί Λειτουργοί, διδασκόμαστε αυτή την έννοια, για την οποία τα τελευταία χρόνια ξεκίνησε έντονη αναφορά, αλλά την συναντάμε σπάνια σε πράξη. Κι εκεί βρίσκεται η πηγή αρκετών δυσλειτουργιών στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Ως ενσυναίσθηση ορίζεται η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου, και η κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του. Τα συστατικά της λέξης αποτελούνται από τις λέξεις εν, συν και αίσθηση, υποδηλώνοντας την επέκταση της αίσθησης του ατόμου πέρα από τον εαυτό του. Δεν είναι απαραίτητα το ίδιο με τη συμπάθεια, η οποία μπορεί να περιορίζεται μόνο στη συναισθηματική αναγνώριση, και γενικά να είναι επιφανειακή και μη αντικειμενική ή τη συμπόνια -αν και ταυτίζεται πολύ συχνά με αυτή- η οποία υποδηλώνει πως πέρα από τη συναισθηματική ταύτιση το άτομο επίσης εκδηλώνει συμπαράσταση με την κατάσταση του άλλου ατόμου. Η δυσκολία ή απουσία ενσυναίσθησης και συναισθημάτων -όπως η Αλεξιθυμία-, ή και η παρουσία χαράς για τον πόνο του άλλου ατόμου -όπως ο σαδισμός-, ενδέχεται να υποδηλώνει παρουσία ψυχοπάθειας.