Παιδιά βγαίνουν βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς τους, αλλά δεν βγαίνουν για να παίξουν, ούτε για να αλληλεπιδράσουν με τη φύση. Κάπου εκεί πίσω, κάποιος είπε νωρίτερα ότι είδε ένα σπάνιο Πόκεμον. Ήρθε η ώρα για κυνήγι, δεν είμαστε φίλοι τώρα, είμαστε ανταγωνιστές. Δε θέλω να σου μιλήσω, τι να πούμε; Δε θέλω να χάσω χρόνο. Τώρα κυνηγώ.
Κι έτσι απλά, αργά αλλά σταθερά, η face to face επικοινωνία πεθαίνει. Την σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι, και το χειρότερο είναι πως ούτε καν το συνειδητοποιούμε.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά υψώνονται και μερικές αντίθετες φωνές. Πολλά έχουν γραφτεί σχετικά, ο Moby «φωνάζει» στο καινούριο του video clip κινουμένων σχεδίων
"Are you lost in the world like me?", «φωνάζει» και o Menzkie στη μικρού μήκους animation ταινία του με τον τίτλο «Ο θάνατος της ομιλίας». Στόχος, η αφύπνιση.
Όλοι ακούμε αυτές τις φωνές, δυσκολευόμαστε όμως να παραδεχτούμε πως μιλούν και για εμάς. Τις ακούμε από τη μια, τις ξεχνάμε από την άλλη. Είμαστε εξαρτημένοι· τζάνκι της τεχνολογίας, και σαν εξαρτημένοι γρήγορα επιστρέφουμε στην εξάρτησή μας. Μια εξάρτηση που από τη μια μας δίνει μια (πλασματική) ικανοποίηση, από την άλλη όμως μας αποξενώνει, μας καταστρέφει…