Παρακολουθώντας τις ζωές όλων των άλλων online, ξεχνάμε ταυτόχρονα να ζήσουμε τη δική μας.
Είμαι κι εγώ παιδί της τεχνολογίας, οπισθοδρομική δεν με λες. Συμβαδίζω με την εποχή, αγαπώ από καιρό το «θεό» του διαδικτύου, έχω εμπλακεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχω επίγνωση ότι οι εποχές αλλάζουν και η επικοινωνία ακολουθεί πια νέα, πιο σύγχρονα μονοπάτια. Έχω και την άποψη όμως πως ό,τι ταυτότητα κι αν έχει ένα μέσο αρχικά, ο χρήστης είναι αυτός που τελικά το καθορίζει. Σε όλα χρειάζεται να υπάρχει ένα μέτρο…
Κι επειδή αγαπούσα πάντοτε και τις συζητήσεις - και συνεχίζω να τις αγαπώ - δε θέλω να λείπουν από την καθημερινότητά μου. Ίσως γι΄αυτό, από επιλογή, δεν έχω μόνιμη σύνδεση ίντερνετ στο κινητό μου· challenge not accepted.
Θέλω όταν θα συναντήσω τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν να μπορώ να τους αφιερώσω την προσοχή μου. Θέλω να μπορώ να ακούσω τα νέα τους χωρίς να υπόκειμαι στις (προκλητικές) τεχνολογικές «παρεμβολές» του κινητού μου. Θέλω να μάθω αν είναι καλά, θέλω να ακούσω πώς τους φάνηκε εκείνη η ταινία που είδαν, εκείνο το βιβλίο που διάβασαν, πώς πέρασαν στην εκδρομή που πήγαν σ΄ εκείνο το μέρος όπου δεν είχαν ξαναπάει. Θέλω να μπορούμε να ανταλλάξουμε απόψεις για την επικαιρότητα, face to face. Θέλω την επαφή, θέλω να μπορούμε να μοιραστούμε το χρόνο μας ανθρώπινα. Όχι ψηφιακά· αυτό το αφήνω για άλλη ώρα.
Θέλω να συζητήσουμε… η συζήτηση άλλωστε είναι τέχνη. Μια τέχνη που υλοποιείται από κοινού, λιθαράκι το λιθαράκι, κάθε φορά που έρχεσαι κοντά, επικοινωνείς άμεσα και μοιράζεσαι παρέα με τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Κι αυτή η τέχνη είναι κρίμα να χαθεί από τη ζωή μας.