Παντού, σε στάσεις λεωφορείων, σε εστιατόρια, στην αναμονή στις δημόσιες υπηρεσίες, στη δουλειά μας, στην έξοδό μας, ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, όλοι είμαστε σκυμμένοι πάνω από ένα κινητό, τάμπλετ ή ηλεκτρονικό υπολογιστή, χαμένοι μέσα σε μια πλατφόρμα. Κοινωνική δικτύωση; Παγκόσμιος Ιστός; Gaming; Εφαρμογές;
Η ζωή μας, ό,τι είμαστε - ή ό,τι θέλουμε να είμαστε - κι ό,τι έχουμε να πούμε, διαμοιράζεται online. Και οι συζητήσεις μας επίσης γίνονται online.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας και ιδιότητας βρίσκονται συνεχώς ανάμεσα σε κόσμο, και όμως ταυτόχρονα είναι ολομόναχοι. Χαμένοι σε έναν άλλο, online κόσμο, που μοιάζει τόσο απτός… αλλά δεν είναι.
Παρέες εφήβων βγαίνουν για διασκέδαση, ζευγάρια πηγαίνουν για φαγητό, και όλο το βράδυ δεν ανταλλάσσουν κουβέντα. Κοινοποιούν online την παρουσία τους στους φίλους και έπειτα όλο το βράδυ ξεχνούν ο ένας τη φυσική παρουσία του άλλου. Βιδωμένοι στις θέσεις τους, θα τους δεις να είναι στραμμένοι ο καθένας στην οθόνη του κινητού του. Κανένα θέμα συζήτησης στα σκαριά. Μόνο ένα συνεχόμενο ψαχούλεμα στο κινητό. Ό,τι θέλουν να επισημάνουν απλά το κοινοποιούν ο ένας στον άλλο μέσω μιας κοινής τους πλατφόρμας. Θα τους δεις να γελούν φωναχτά προς το κινητό τους, μα ελάχιστες φορές θα δεις να υπάρχει κάποια βλεμματική επαφή μεταξύ τους. Κι όταν θα τη δεις, ίσως να είναι ένα στιγμιαίο βλέμμα-φάντασμα, φωτισμένο από μια οθόνη αφής.
Οικογένειες στο σπίτι τους τείνουν να μη συζητούν τίποτε άλλο πέρα από τα βασικά. Ίσως ακούσεις πού και πού κάποιο καυγά που να σχετίζεται με το πόση ώρα έχει ήδη το παιδί μπρος στον υπολογιστή, ή μπορεί να τους ακούσεις να πουν στο κυριακάτικο τραπέζι: «Το είδες εκείνο εκεί στο facebook; Τι αστείο, ε;» Και αυτό ήταν – συζήτηση τέλος.