Կանի այս կառույցն անմիջապես դիտորդին ասում է իր ասելիքը, « համոզում » բառի լայն իմաստով ու լռում... Իսկ ցանկացած լուռ ճարտարապետություն իր հիմքում խորը փիլիսոփայություն է կրում: Ու այդ փիլիսոփայությունը դրվում է ո ՛ չ միստիկայի, ո ՛ չ էսթետիկ պատկերավորման ու ո ՛ չ էլ որևէ բան « գոչելու », այլ ասելիքն ու տեսանելին զգայական մակարդակում մատուցելու նկատառումներով:

Ինքը ՝ Կանը, մեջբերում էր. « Ֆորման բնության գիտակցումն է ՝ կազմված անբաժան էլեմենտներից. ֆորման չունի ոչ ձև, ոչ ՝ չափ: Այն նախորդում է նախագծին: Նախագիծն այն է, ինչը ցույց է տալիս ֆորմայի սուբյեկտիվությունը: Այն նախագծողին պատկանող հանգամանալից ակտ է ՝ նախատեսվող գումարը, տարածքը, հաճախորդը, գիտելիքի չափը: Ֆորման ոչ մի կապ չունի այդ պայմանների հետ:

Ըստ Կանի գաղափարախոսության ՝ կառույցի ստեղծումը պետք է սկսվի անչափելիից և նախագծման գործընթացում, չափելիի միջով անցնելով, կրկին վերածվի անչափելիի: « Անչափելին » օբյեկտի հոգեբանական բնույթն է: Ճարտարապետը պետք է հայտնաբերի այն, ոչ թե հորինի ինչ-որ որակ, ապա օժտի շենքը դրանով: Այսպիսով, Կանը ինքն իրեն միշտ հարց է տալիս. « Ինչ է այս տարածքը ցանկանում լինել » և ի ՞ նչ պետք է այն