ձևավորմանը:
Տեսությունն
առաջարկում
էր
այլընտրանք
փորձառության
միատարրեցմանը
և
ձևին՝
միջազգային
ոճի
կերպարանքով: Այն հնարավորություն
էր տալիս նոր դիրքերից դիտարկել
հիմնական
պատմական
փոփոխությունները,
որոնք
տեղի
էին ունենում զգոն դիտորդների
աչքի առջև, մասնավորապես` ծանր
արդյունաբերության քայքայումն ու
նախկին գաղութների անկախացումը:
GTA-ն այդ ժամանակ հիմնված միակ
ինստիտուտը չէր: Նյու Յորքում նույն
թվականին Փիթեր Էյզենմանի կողմից
բացվեց Ճարտարապետության և
քաղաքային ուսումնասիրությունների
ինստիտուտը
(IAUS),
իսկ
մի
քանի տարի անց՝ 1973 թ., սկսեց
գործել «Հակադրություններ» (Op-
positions)
ամսագիրը:
1967
թ.
բացվեց
Գրացի
Տեխնոլոգիական
համալսարանի Ճարտարապետության
տեսության,
արվեստի
և
մշակութաբանության ինստիտուտը,
իսկ
1968
թ.՝
Ժամանակակից
ճարտարապետության և դիզայնի
ինստիտուտը
Շտուտգարտում:
Arch+ ամսագիրն սկսեց գործել
Շտուտգարտում 1968 թ., իսկ Ar-
chithese-ն՝ Ցյուրիխում 1971 թ.:
Կարևոր է նշել, որ համաշխարհային
տնտեսական
ճգնաժամի,
1971
թ.
դրամական
համակարգի
կարգավորման
դադարեցման
և
նավթի գների կտրուկ անկման պատճառով
1973 թ. ճարտարապետների մեծ մասը
մնացել էր առանց աշխատանքի: Չունենալով
կառուցելու
հնարավորություն՝
նրանք
գրում էին: 1970-ականներին երիտասարդ
ճարտարապետները
բախվում
էին
«դատարկության» հետ: Այդ «դատարկությունը»
լի էր քննարկումներով ու տեքստերով և
տեսության ստեղծմամբ այնպիսի հեղինակների
կողմից, ինչպիսիք էին Մանֆրեդո Տաֆուրին,
Չարլզ Ջենքսը, Հենրի Լեֆեբրը, Քենեթ
Ֆրեմփթոնը և շատ ուրիշներ:
Իհարկե, անցյալը ոսկի տառերով երևալու
միտում ունի, բայց ճարտարապետության
տեսության այս ծաղկման շրջանն ավարտվեց
1990-ականներին:
Որոշ
ինստիտուտներ
փակվեցին, ամսագրերը դադարեցին գործել:
Տեսության պատմականացումն ու տեսական
տեքստերի հրատարակումը ժողովածուներով
սկսվեց հենց այդ ժամանակ:
Այսօր ճարտարապետության տեսությունը
նման է մի ստվերի, մի դժվարընկալելի
իրողության: Այն կորցրել է իր անկախությունն