Կարեն Բալյան
Ճարտարապետության տեսաբան
Այն, որ ճարտարապետական իրավիճակը մտահոգում է վարչապետին,
հասկանալի է և ընդունելի: Սակայն ի՞նչ ակնկալիքներ նա կարող է ունենալ
հենց այդ իրավիճակը ստեղծողներից: Տանիքներն ու ճակատներն
ածանցյալներն են ամբողջական կառույցի: Իրականում մենք գործ ունենք
քաղաքաշինական շարունակական սխալների հետ: Փոխելով դրանց
տանիքների և ճակատների գույնը՝ խնդիրը լուծում չի ստանա: Եվ ի՞նչ
սահմանափակումների մասին է խոսքը: Բերել ճակատների լուծումները
կեղծ դասական ձևի՞ (հիմա դա իշխող տարբերակ է), ինչպես ստալինյան
շրջանում, երբ արգելվեց արդի ճարտարապետության ձևերի կիրառումը:
Թե՞ խռուշչյովյան 1955 թվականի տարբերակը, երբ արգելվեցին
ստալինյան ավելորդությունները և ճարտարապետությունը սկսեց
խեղդվել ազատության սահմանափակումներից: Խնդիրը արտաքին
դեկորի փոփոխության և արհեստական սահմանափակումների մեջ
չէ: Խնդիրը ճարտարապետության և քաղաքաշինության ոլորտի
սկզբունքային վերափոխման մեջ է՝ նոր, երիտասարդ, տաղանդավոր
մասնագետների ներգրավման միջոցով:
Ռուբեն Համբարձումյան
Տեխնիկական գիտությունների թեկնածու
Գովելի է, որ ՀՀ կառավարությունն ընդունում է ՀՀ համայնքներում
ճարտարապետության բացակայության սուր խնդիրը, սակայն
անհասկանալի է, թե ինչու պետք է սկսել տանիքների գունային
լուծումներից։ Խնդիրը բարդ ու համակարգային է, և միայն տանիքի
գույնը (մի կողմ եմ թողնում հարցի բազմաթիվ տեխնիկական
խնդիրները) հաստատելով չէ, որ այն պետք է լուծվի։ Մյուս կողմից
հարց է առաջանում՝ արդյո՞ք հայեցակարգը վերաբերում է միայն նոր
կառուցվող շինություններին։ Եթե ոչ, ապա ինչպե՞ս են դիտարկվելու
արդեն իսկ կառուցված շինությունները հարցի համատեքստում։