havuzuma. Değildim ben tek tutsağı bu hikayenin, günler, aylar geçirmişti orman labirentinde eriyen bir mumun dibi kadar kalan umuduyla mücadele verirken. Ses telleri kulak zarımı okşadıkça çözüldüm, çözüldükçe ısındım. Göz kapağı aralayan öpücüğümle el ele gelen gerçeklik rüyayı söndürmüştü. Paraşütün bir rolü kalmamıştı artık bu yere inme serüveninde, hangi yöne savrulurlarsa savrunsunlar onlar bumerang gibi dönüp yine ve yine toprağa basacak, dururken uçacak, gözleri kapalıyken seyredeceklerdi.
14