14
Üçüncü noktadan sonra mecburen durdum. Mektubum bitmişti çünkü. Derin bir nefes aldım. Kalemi kağıdın üzerine bıraktım. Şimdi saatler tabancayı eline al diyordu. Aldım, evet hatırladığım gibiydi, oldukça ağırdı. Yedi yaşındaydım, kahretsin, sünnet oluyordum; dayım elime gerçek bir silah tutuşturmuştu, içinde mermi yoktu gerçi. Elinde dursun biraz, oyalan, alıştır elini demişti bana. Sıska bileklerim, ağırlığına dayanamayıp çözülmüştü, düşürmüştüm tabancayı, tam da sağ ayağımın üzerine. Harikaydı, pipimin ağrısı yetmezmiş gibi bir de ayak parmaklarımdan birisi-herhangi birisi- kırılmıştı. Neyse. Bu sefer elimden düşmedi ancak zorladı yine de bir an.
Odamın ışığını kapattım, koridorunkini açık bıraktım.-Henüz odada mum yakacak denli iflah olmaz bir abartılı romantik olmamıştım.-
O biçim filmlerdeki gibi, silahı yavaşça doğrulttum, şakağıma doğru yaklaştırdım Odanın içi loş ışıkla aydınlanıyordu.
Yapacak mıydım? Evet, yapacaktım, yapmalıydım. Derin bir nefes daha aldım. Emin miydim peki? Evet ya, emindim, emindim. Tamam … Ulan yoksa … Eeeh! Sıktı bu be! Nasıl olur da altı üstü bir tetiği çekemi-durdum, gerçekten durdum. Ne yapıyordum ben? Yazdıklarım tekrar aklıma geldi, bütün o sitemlerim, arkada kalıp bu mektubu okuyacak olan insanlar … Depresif değildim, intihar meraklısı değildim, kötümser değildim, ölmeye niyetim yoktu. Peki ama neden yapıyordum bunu, beni buna biri mi itmişti? Hayır. Sebebi var mıydı? Hatırladığım kadarıyla yoktu. Hangi güç beni bütün gün sokaklarda eşek gibi dolaştırıp milletten para toplatmıştı, silah alabilmek için; ben hangi akla hizmet bilinçsizce, bütün bunları sorgulamadan, sanki tüm bir ömür boyu düşünmüşçesine kararlı bir şekilde gerçekleştirebildim? Hayır, hayır, hayır! Yanlış giden bir şeyler va- yordum diye düşünürken, tetiği çekmişim. Son anda duyduğum pişmanlıkla beraber, düşünmeye ancak bu kadar süre bulmuş olmalıydım.