Müjgan Teyze
Müjgan Teyze
Rıfat Payalı
Apartmanın kapısından dışarıya adımımı atar atmaz yine aynı pencerenin kenarında gördüm Müjgan Teyze’ yi. Müjgan Teyze. On beş aydır yaşadığım bu yerde ismini bildiğim nadir komşularımdan. Ev sahibi Ali Bey, muhtar azası Aydın Ağabey, Mülkiyeli Yusuf bir de Müjgan Teyze. İsmini çok telaffuz etmemin nedeni, belki de hakkında pek fazla bir şey bilmiyor oluşumdur.
Cildi kırışmış, yaşı yetmişin üstünde, saçları beyaz, kulağı hafif sağır, yüzü güleç. Biz insanlar yaşlandıkça daha az gülümseriz. Belki bahsettiğimiz hayat şartları belki tefe tüfe dengesizliği belki enflasyon belki savaş belki yoksulluk belki yorgunluk sebebidir bunun. Müjgan Teyze’ nin bütün bu sebepleri yenmiş gibi bir hali var. Ne zaman çıksam o sokağa, ne zaman baksa bana o aynı pencereden, yüzünde hep bir tebessüm ki o tebessüm gençliğimden utandırır beni. Son beş altı aydır alışkanlığımızdır birbirimize el sallayıp hayata devam etmek. Ben yürürüm o gün nereye gideceksem o kalır gerimde. Sahi o kalır da ne yapar? Kalkmaz mı koltuğundan hiç?
Kalktığını bilirim. Havalar ne zaman ısınsa bu hep soğuk kalan şehirde, aynı duvarın ters tarafına geçer. Balkonundaki sandalyesini mi özler yoksa gençliğini mi? Bunun cevabını kendisi bilir elbet. Gözü hep dışarılarda Müjgan Teyze’ nin. Yoksa ne zaman penceresine baksam göz göze gelmemizi nasıl açıklayabilirim ki? Neden gözler hep sokağı? Birini mi bekliyor? Ya da herhangi birini mi bekliyor?
Bir de oğlu var beraber yaşadığı. Levent Bey. Eğitimciymiş öyle duydum. Kime ne eğittiğine dair bir bilgim yok. Onunla ilişkimiz bir adım daha ileride. O benim adımı bilmez ben onunkini bilir gördüğümde“ İyi günler.” der yoluma bakarım. Neden dilerim ki gününün iyi olmasını, bana ne katar onun gününün iyi olması? Kötü geçerse günü ben benliğimden ne kaybederim? Ya da ben dediğimde iyi geçer mi günü?
Levent Bey sürekli içer. Genelde viski içer, istisnası rakıdır. Aynı odada Müjgan Teyze’ nin koltuğuna beş adım mesafede bir masası var başka bir pencerenin kenarında. Balkona çıkıp bakarım bazen karşılıklı otururlar. Konuştuklarına denk gelmedim ama Levent Bey’ i başka sandalyede de hiç görmedim. Sürekli aynı sandalyeden annesine bakarak oturur. O görmez dışarıları pek, annesini görür.
Müjgan Teyze’ nin Alzheimer olduğunu duydum bir de. Unutmuş çoğu şeyi ondan çıkmazmış sokağa. Gençliğinde çok varlıklılarmış da çok güzelmiş de sonradan bu hale gelmiş. Bu pencere kenarına çekilmiş. Belki de unuttuğunu hatırladıkça mutlu oluyordur kötü günleri, kaybettiklerini. Düşünüyorum, gerimde koca bir hayat kalmış işte o zaman her şeyi hatırlamak istemem. Peki, Müjgan Teyze neleri unutmuş? Neyi hala hatırlar?
15