-Hocam ne kadar poğaçalar ? -1 lira -Nedir bu zeytinli mi ? -Evet , burada mı yiyeceksin ? - ( daha karar veremedim bi ’ dakika ) Şu ne ? Dereotlu var mı ya da ? -Var , paket mi olacak ? - ( ulan ısrarla satacaksın ben de alacağım da , bi ’ durun ya , bi ’ susun )
-5-
…
14
Herkes böyle , herkes hızlı , arzuların sonuna ışınlanmayı , onu tüketip ve tekrar ona aç kalmayı arzuluyorlar . Döngüyü gördüysek sorun yok . Buradayım çünkü . Burasındayım bu çılgın açlığımızın önündeki olay yeri inceleme şeridinin önünde . Bi ’ durmak lazım . Yoksa yaşamın anlamını kaçırıyorum . Ben bu hızı çok yanlış kullanıyorum . Mum gibi olmak lazım , sabırla yanacağım . Ya da bir çam , çam gibi aheste büyüyeceğim . Neyi hızlı yaparsam , biliyorum ki önümdekilerden azaltacağım . Önümdekileri çoğaltmak elimde mi ? Evet çoğu kez bu kısmı da yanlış algılayıp , yapay yapay planlar , arkadaşlıklar , sevgililikler yaratıyoruz evimizin önünde . Vazgeçemiyorum anlatırken sizi de cümleme almaktan , ancak bize bu şekilleri biz öğrettik . Onlar diye bir şey kalmadı . Herkes birazcık daha fazla tanıştı . Aynı suçlardan , aynı hazlardan , aynı sulardan , aynı boklardan , aynı zehirden , aynı mutluluktan nem kaptık . Herkes herkes hakkında muhakkak ön bilgiler söyleyebilecek çağdaydık daima . Burada hiç teknoloji yoktur . İnsanın daima teknolojik olduğu da buradaki gerçektir . Ve aslında burada bile karşımıza çıkıyor ki 1900 ’ lü yıllarda 1900 ile 1990 arasındaki gelişim hızı ile 2005 ile 2015 arasındaki kadar değildir . Şimdi daha bir başkayız . Şimdi daha bir açız . Şimdi daha bir azgınız . Şimdi hiperaktif çocuklar olarak bizler , büyüdük ve bütün bu aktifliğimiz iş hayatımızda , özel hayatlarımızda , sokaklarda , okullarda , kitaplarda , gazetelerde boy boy karşımıza çıkıyor . Öldürmekte , doğurmakta aynı hızdayız ne yazık ki …
Bir tutam işten sonra konuştuğum birkaç adamın birinden bir haber aldım .