Hep geceleri dua ederdi , ölmesindi anne baba , o yeterince büyümeden .
Ev ıssızdı . Çocuk arka tarafta bulunan anne babanın yatak odasına girdi . İlginçti : etraf sisle kaplıydı . Yatak topluydu ve sisten göründüğü kadarıyla çamaşırlar çok temizdi . Çocuk pencereye yöneldi ve kulak kabarttı bu donuk , acımasız atmosfere : ‘‘ Zaman geçecek , yalnız öleceksin , baba zaman dinecek , yalnız gideceksin , anne .’’
Sığındı kendine çocuk . Aydınlığa sığındı . Gardırobu açtı , annesinin elbiselerine , geniş yakalı gömleklerine babasının , sığındı . Islattı kırmızı gözleri naftalin toplarını . Çatladı toplar : O doğdu . Yalnızdı . Zaten yalnız doğmuştu ya , yalnız gidecekti . Yürüdü . Koridor evin en gri bölümüydü : tavan gri , halı gri , duvarlar gri … Yatak odasındaki sis koridora doldu , mutfaktaki sinekler diğer taraftan yayıldı sisin içine . Heterojen karışım …
Vakit gelmişti : çocuk irkildi , donuk gözlerle ellerini çırptı , iki yana salladı , ardından sisi ve sinekleri yelledi . Pencere açıldı duvarda , iki tane , beş tane , on beş tane , yüz tane , milyonlarca … Koridorun duvarında dizildi tüm geçmiş ve tüm gelecek : artık aydınlanmıştı koridor da . Şimdisiz koridorda çocuk haykırdı :
11
“ Zaman , zaman , zaman ...”
Emre Akaltın