Historia do Castanazo-Rock (1993-2014) Historia do Castañazo Rock | Page 4

I CASTAÑAZO-ROCK (1993): GREEN DAY, OS XURAMENTOS E UN BAIXO DE ARROUTADA

Do anecdotario do primeiro Castañazo podemos resgatar que cáseque toca Green Day en Chantada
un ano e medio antes de ser número 1 nas listas de vendas. A idea desbotouse porque era arriscar
100.000 pesetas cun grupo que ninguén coñecía. E, paradoxalmente, a mostra de que eran outros
tempos é que logo a organización primixenia do Castañazo foi velos a Vigo e eran 100 persoas
vendo a unha das principais bandas da altura.

A Galiza como periferia do centro do sistema-mundo capitalista, cunha inserción serodia e
deficiente no mesmo –en boa medida producida durante a ditadura fascista– e nun contexto con
presenza forte de elementos da Galiza precapitalista no agro, pasou en dúas décadas a contar con
múltiplos festivais que congregaban a milleiros de persoas, ou polo menos a centos. Cando nos
laiamos pola ausencia de apoio á música alternativa en galego debemos ter presente que, en todo
caso, segue a existir unha demanda deficiente mais que se partía dunha situación de partida
francamente difícil. Nese sentido deberíase recoñecer o impulso para a música galega que o bravú
supuxoe o tecido social de base que foi creando festivais e consolidando espazos culturais
autónomos.

Nun baixo, cunha equipa de son que distaba de ser óptima e cun palco feito para a ocasión
celebrouse o primeiro Castañazo. Estivo a piques de non celebrarse porque «para a autoridade
competente os baixos dunha obra en construción que servían de campo da festa carecían de saídas
de emerxencia»4... eran, definitivamente, outros tempos!

Nin os organizadores, nin as bandas que pasaron aquel día por Chantada sabían que estaban
escribindo a historia moderna do sistema musical galego. Hoxe ningún estudoso da música galega e
do movemento bravú pode pasar sen citar a Chantada e ao Castañazo-rock. En palabras de Pedro
Feijoo5:
Galiza xa tiña unha identidade musical –folk á marxe– diferente: o Rock Bravú, un novo
movemento que, igual que acontecera case 150 anos antes en pleno Rexurdimento, contaba con
gurús como Xurxo Souto, ou mesmo peculiares bardos como Pinto d'Herbón. Ao ronsel que
marcaban os Diplomáticos pronto lle seguirían bandas como Os Skornabois de Vilanova de
Lourenzá, O Caimán do Río Tea en Ponteareas ou, en Chantada, Os Rastreros, os Sex Pistols
galegos. (...) A mediados dos noventa a arroutada bravú estendíase por todo o país.

Naquela edición actuaron os Diplomáticos de Montealto e a conexión cos Rastreros foi total nun
concerto memorábel e até hai quen opina que foi dos mellores Castañazos pola proximidade co
4
5

Valiño, Xavier (), Rock Bravú. A paixón que queima no peito, Vigo: Xerais, p. 25.
Feijoo, Pedro (2005): Viva o Fu Remol, Vigo: Xerais.