Το ίδιο συμβαίνει περίπου και με την Τουρκία. Η Τουρκία υπήρξε για 45 χρόνια ένα κομβικό κράτοςμοχλός( pivotal state) για το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, μέχρι που ο Ψυχρός Πόλεμος, έλαβε τέλος. Τα όσα έλαβαν χώρα στο Ιράν από το 1970’ και μετά, κατέστησαν την Τουρκία ακόμη πιο σημαντική στην περιοχή. Από τα μισά της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, η Τουρκία κάνει τα πρώτα δειλά βήματα προσέγγισης των χωρών της κεντρικής Ασίας, εκεί που πολλοί λαοί είναι τουρκογενείς.
Το έτος 2003, είναι κομβικό όχι μόνο γιατί αναλαμβάνει ουσιαστικά ο Ερντογάν, αλλά γιατί η Τουρκία( ο στρατός μάλιστα) κάνει μια κίνηση που θεωρείται ως η αρχή της θεωρίας του Νταβούτογλου για το στρατηγικό βάθος της Τουρκίας. Αρνείται τη διέλευση νατοϊκών και αμερικανικών στρατευμάτων με προορισμό το Βόρειο Ιράκ. Το κόστος για τις ΗΠΑ, ήταν τεράστιο. Από εκεί και μετά, οι διαπραγματεύσεις ένταξης της Τουρκίας στην Ε. Ε, δεν προχώρησαν με την πρόοδο που υποτίθεται επιθυμούσε η Τουρκία και έτσι, με την απομάκρυνση της τελευταίας και από το Ισραήλ, χρησιμοποιώντας το Ισλάμ, προώθησε μια άλλοτε φίλο-αραβική και άλλοτε παν-ισλαμιστική πολιτική με τουρκικές ιδιαιτερότητες.
Η Τουρκία, προσπαθώντας να κρατά σε υψηλή τιμή τη γεωστρατηγική της αξία, προσπάθησε να έρθει κοντά με την Ρωσία κυρίως στον οικονομικό τομέα. Πριν την κατάρριψη του Su- 24, οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας( ως εμπορικός όγκος) άγγιζαν τα 100 δις σε βάθος χρόνου. Η Ρωσία, βρήκε στη ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομία της Τουρκίας, μια αγορά που θα βοηθούσε την περαιτέρω τη ρωσική οικονομία. Η ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας η οποία κάνει ζεύξη των οικονομικών και γεωστρατηγικών της συμφερόντων, μπορούσε επίσης να γίνει( και μπορεί ακόμη θεωρητικά με τον Turkish Stream) πολύ πιο αποτελεσματική με τη συνεργασία της Τουρκίας. Παράλληλα, η θέληση της Τουρκίας να γίνει ο αδιαφιλονίκητος ενεργειακός κόμβος της Ευρασίας και της Ευρώπης, διευκόλυνε τη ρωσική πολιτική. Η Ρωσία, επιθυμούσε επίσης το να παραμείνει η νατοϊκή συμμαχία σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα συνοχής γινόταν. Επομένως, υπήρχαν τόσο οι συστημικοί λόγοι( μετάβαση σε πολυπολικό σύστημα = περισσότερες επιλογές) και οι εσωτερικοί και περιφερειακοί που οδήγησαν κοντά τις δύο χώρες.
Στο βάθος, συγκρουόμενα τα συμφέροντα.
Η κατάρριψη του ρωσικού Su-24 από τουρκικές δυνάμεις, έφερε τις δύο χώρες μπροστά σε μια κρίση που σε συνδυασμό με τη συριακή κρίση, μπορούσε να φέρει τη σύρραξη. Έκτοτε, μέχρι να ζητήσει συγγνώμη ο Ταγίπ Ερντογάν στη Ρωσία, οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις ήταν καθηλωμένες σε επίπεδο εχθρότητας.
Το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, το κυνήγι φαντασμάτων της Τουρκίας σε ΗΠΑ και Δύση για τον συντονισμό αυτού,( σύμφωνα με τον Ερντογάν, το πραξικόπημα το οργάνωσαν κάποιες « σκοτεινές δυνάμεις » άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Τούρκος πρόεδρος κατέφυγε στη συνωμοσιολογία) οδήγησαν την Τουρκία να πλησιάσει τη Ρωσία έτι περαιτέρω. Αυτή τη στιγμή, οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε μια σταθερότητα. Μέχρι και πριν αρχίσουν πάλι οι έντονες εχθροπραξίες στη Συρία και αρχίσουν πάλι να φαίνονται οι διαφορετικές οπτικές του Συριακού Ζητήματος σε Άγκυρα και Μόσχα, ο αγωγός Turkish Stream είχε έρθει πάλι στο τραπέζι, όπως και η κατασκευή στην Τουρκία, πυρηνικών εργοστασίων με ρωσική τεχνογνωσία.
Geopolitics. com. gr all rights reserved 2016 Page 15