τους έδιναν στα αγγλικά φυλάκια. Τα ρούχα τους ήταν ένα τσουβάλι που εκτελούσε χρέη σακακιού και παντελονιού. Σε κάθε τρένο βρίσκονταν τέσσερα με πέντε πτώματα ανθρώπων που είχαν πεθάνει από κρύο ή ασιτία …. Πολλές φορές οι Βούλγαροι άφηναν αυτούς τους άμοιρους ανθρώπους δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές, μεταξύ δύο σταθμών, χωρίς τροφή …. Η αθλιότητα των επαναπατριζόμενων ήταν απερίγραπτη …. Η φυματίωση, αποτέλεσμα των στερήσεων, είχε εξαπλωθεί μεταξύ των εξόριστων … Η πλειονότητα των ενηλίκων έχει εξαντληθεί και δεν είναι σε θέση να καταβάλει σοβαρή προσπάθεια για δουλειά »
Το πιο ύπουλο μέσον για την εξόντωση του ελληνικού στοιχείου από την Ανατολική Μακεδονία όμως ήταν οι απαγωγές ανηλίκων. Μια πρακτική που ήταν αρεστή στους Κομιτατζήδες τόσο στον Μακεδονικό Αγώνα, όσο και στους Βαλκανικούς Πολέμους και πολύ αργότερα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αριθμός των παιδιών που απήχθησαν δεν ήταν δυνατόν να εξακριβωθεί. Πολλά πέθαναν κάτω από τις αντίξοες συνθήκες μεταφοράς στη Βουλγαρία και οι έρευνες των επιτροπών δεν έβγαλαν ακριβή συμπεράσματα. Πολλά από τα παιδιά ήταν ορφανά, λόγω της Κατοχής, και δεν είχαν γονείς να τα αναζητήσουν.
ΛΟΙΜΟΣ
Από όλα τα φρικτά μέσα που επέβαλλε ο βουλγαρικός στρατός, ο κατευθυνόμενος λιμός επέφερε τις περισσότερες απώλειες. Οι κατοχικές δυνάμεις κατάσχεσαν όλα τα τρόφιμα και « φρόντισαν » για τον επισιτισμό των Ελλήνων με δελτία διανομής, καταλόγους και αποθήκες. Μεθοδευμένα μείωναν την ποσότητα τροφής και, σε συνδυασμό με την καταναγκαστική εργασία και τα βασανιστήρια, οδηγούσαν σε αφανισμό τον ελληνορθόδοξο πληθυσμό. Η εκκλήσεις των εκλεγμένων Ελλήνων τοπικών διοικητών αλλά και της ελληνικής πρεσβείας στη Σόφια, δεν έφεραν καμιά λύτρωση. Η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα τραγική στην πόλη της Καβάλας. Ο κ. Ζοζέφ Βιγκό, κτηνίατρος με βαθμό συνταγματάρχη της 2ης μονάδας της γαλλικής αποστολής, ο οποίος είδε την Καβάλα την επομένη της ανακατάληψής της, λέει τα εξής:
« Στους δρόμους, έβλεπες το σπαραξικάρδιο θέαμα ανθρώπων πολύ αδυνατισμένων, με δέρμα κίτρινο, πελιδνό, με σκελετωμένη όψη, οι οποίοι μόλις που τα κατάφερναν να στέκονται στα πόδια τους και οι οποίοι έφερναν στο νου την κλασική εικόνα των ανθρώπων που πεθαίνουν απ’ την πείνα …. Αυτή η εντύπωση επιβεβαιωνόταν βλέποντάς τους να ορμούν αδιάκοπα, χωρίς ψεύτικη ντροπή, πάνω σε οτιδήποτε διέκριναν στο δρόμο και το οποίο μπορούσε να φαγωθεί. Σ’ αυτά θα ήθελα να προσθέσω και μια άλλη παρατήρηση: Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν πια ανθρώπινη μορφή. Το βλέμμα τους σε απέφευγε τρομαγμένο, πένθιμο και ενίσχυε την εντύπωση ότι ο άνθρωπος είχε υποβιβασθεί στο επίπεδο του κτήνους, με μοναδική του έγνοια να βρει τροφή, σαν το κυνηγημένο ζώο. Ήταν ντυμένοι με κουρέλια και ξυπόλυτοι οι περισσότεροι ».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Προ των δικών μου συμπερασμάτων, καταθέτω το συμπέρασμα της διασυμμαχικής επιτροπής που ασχολήθηκε με την μελέτη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τους Βούλγαρους.
« Είμαστε βέβαιοι ότι η Βουλγαρία είχε ένα συγκεκριμένο στόχο: την καταστροφή του ορθόδοξου ελληνικού πληθυσμού της Ανατ. Μακεδονίας. Δρώντας κατ’ αυτό τον τρόπο, ικανοποιούσε τα αισθήματα μίσους και εκδικητικότητας που χαρακτηρίζουν τη βουλγαρική νοοτροπία και προετοίμαζε τις διεκδικήσεις της για μια περιοχή την οποία εποφθαλμιεί εδώ και πολλά χρόνια. Αυτή η καταστροφή ξεκίνησε από την πρώτη ώρα της κατάληψης της περιοχής, ενώ ακόμη οι Κυβερνήσεις Αθηνών και Σόφιας διατηρούσαν φιλικές σχέσεις. Δεν επιδιώχθηκε με βίαια και αιματηρά μέσα. Στην Ανατολική Μακεδονία δεν πραγματοποιήθηκαν μαζικές εκτελέσεις όπως στο Βέλγιο, στο γαλλικό Βορρά και,
Geopolitics. com. gr all rights reserved 2016 Page 41