δωμάτιο, η δεκαπεντάχρονη αδελφή της Θωμαή βιάζεται από τους δύο στρατιώτες τόσο κτηνωδώς, ώστε ξεψυχάει το ίδιο βράδυ. Οι δύο νεότερες αδελφές δοκιμάζουν τέτοιο σοκ που πέφτουν άρρωστες και πεθαίνουν μερικές μέρες αργότερα. Όσο για τον πατέρα, δολοφονείται με τρύπημα από ξιφολόγχη στην κοιλιά, μερικές εβδομάδες αργότερα, γιατί αρνείται να αποκαλύψει πού κρύβεται η κόρη του, που τρομοκρατημένη έχει εγκαταλείψει το πατρικό της.
Στην Καβάλα, ο Κομιτατζής αξιωματικός του ναυτικού Αγγέλωφ, επιδίδεται σε βιασμούς κατά συρροή, πολλές φορές με μεγάλη αγριότητα. Σημειωτέων πως ο Αγγέλωφ ήταν φορέας μολυσματικής ασθένειας και την μετάδωσε σε όλα τα θύματα του. Οι στρατιώτες διαπράττουν παρόμοιες φρικαλεότητες, βιάζοντας γυναίκες που βρίσκονται στο δρόμο τους. Ένα θύμα ενδέχεται να υποστεί περισσότερους από ένα βιασμούς, ενώ οι βιαστές αλληλοβοηθούνται για να πνίξουν κάθε αντίσταση.
Τα βασανιστήρια που υπέστη ο γενικός πληθυσμός ήταν πρωτοφανούς αγριότητας. Οι δημόσιοι ραβδισμοί, πολλές φορές μέχρι θανάτου, ήταν σύνηθες φαινόμενο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως Γερμανού. Ο ιεράρχης συνελήφθη στο Πράβι την 11 η Φεβρουαρίου 1917 με την κατηγορία της κατασκοπείας. Στις 6 η Ιουλίου του ίδιου χρόνου, βγήκε αλυσοδεμένος από την φυλακή και έπειτα από βασανιστήρια τον εκτέλεσαν και τον έθαψαν στο χωριό Δάτο. Κατά την σύλληψη του μητροπολίτη, συνελήφθησαν επίσης και δύο αγόρια, συγγενείς του θύματος, ο Χρήστος Ε. ηλικίας δέκα ετών και ο Γεώργιος Π. Δώδεκα ετών. Τα αγόρια βασανίστηκαν για να τους αποσπάσουν « ομολογίες » και πέθαναν 2 εβδομάδες μετά τα βασανιστήρια ύστερα από αιμόπτυση.
ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ- ΕΚΤΟΠΙΣΜΟΙ – ΑΠΑΓΩΓΕΣ
Μεγάλο κομμάτι του Ελληνορθόδοξου πληθυσμού εξαναγκάστηκε να δουλεύει σε μεγάλα έργα του βουλγαρικού κράτους. Λόγω της πείνας, πολλοί Έλληνες δούλευαν σε οχυρωματικές εργασίες του βουλγαρικού στρατού, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί. Η παντελής έλλειψη τροφής ανάγκαζε άντρες, γυναίκες και παιδιά αδιακρίτως, να γίνουν εργαλεία του βουλγαρικού στρατού. Οι οχυρώσεις κτίστηκαν από το οχυρό Ρούπελ μέχρι την εκβολή του Στρυμόνα, αλλά και στο παράλιο μέτωπο. Στρατηγικός στόχος ήταν, εκτός από την εξόντωση του πληθυσμού, και η δυνατότητα αποτελεσματικής άμυνας έναντι επίθεσης του Ελληνικού στρατού από την στεριά ή / και του Αγγλικού ναυτικού. Η απόβαση στην γειτονική Καλλίπολη ήταν βέβαια πρόσφατο ακόμη γεγονός.
Στην περίπτωση των εκτοπισμών η περίοδος της Κατοχής χωρίζεται σε δύο μέρη, πριν και μετά την κήρυξη του πολέμου της Ελλάδος προς την Βουλγαρία τον Ιούνιο του 1917. Ενώ πριν τον πόλεμο οι εκτοπισμοί ήταν κατά συγκεκριμένων ατόμων ή οικογενειών που δούλευαν για Βούλγαρους ιδιοκτήτες και « μετακόμισαν » στη Βουλγαρία ύστερα από παρότρυνση της βουλγαρικής διοίκησης. Μετά την κήρυξη του πολέμου, η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία. Όλοι οι άντρες μεταξύ 18-55 ετών μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία για καταναγκαστική εργασία. Δούλευαν σκληρά σε δύσκολα έργα, π. χ. σιδηρόδρομος, με ελάχιστο φαγητό και χωρίς κατάλυμα. Χιλιάδες πέθαναν από τις στερήσεις, το κρύο και τους συνεχείς ξυλοδαρμού. Μετά την ήττα και συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας, επτά χιλιάδες περίπου εκτοπισμένοι που πήραν τον δρόμο του γυρισμού πέρασαν από το νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού στο Τύρνοβο. Ο γιατρός Κέννεθ Α. Γράφει:
« Έφθαναν μέσα σε βαγόνια που προορίζονταν για τη μεταφορά ζώων, 35 μέχρι και 70 άτομα σε κάθε βαγόνι ….., βρώμικοι πέρα από κάθε περιγραφή, γεμάτοι ψείρες. Δεν είχαν για τροφή παρά το ψωμί που
Geopolitics. com. gr all rights reserved 2016 Page 40