κυρίως, στη Σερβία Ο αριθμός των βίαιων θανάτων( μερικές εκατοντάδες) είναι αναλογικά μικρός, συγκρινόμενος με τις συνολικές απώλειες. Συχνά ήταν αποτέλεσμα ατομικής πρωτοβουλίας. Ο σχεδιασμός της λιμοκτονίας ήταν μια ύπουλη μέθοδος, πολύ πιο απάνθρωπη και αποτελεσματική, για την εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου, ενώ ταυτόχρονα πλούτιζαν η βουλγαρική Κυβέρνηση και οι Βούλγαροι ιδιώτες. Οι διηγήσεις των μαζικών εκτελέσεων με πυροβόλα όπλα ή άλλες μέθοδοι εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη, όταν φαντάζεται τα κατακρεουργημένα σώματα και το χυμένο αίμα.
Κατά τη γνώμη μας όμως, η κτηνωδία παρόμοιων εγκλημάτων δεν φθάνει σε ύψος την σκληρότητα μιας μεθόδου που συνίστατο στην καταδίκη χιλιάδων αθώων ανθρώπων να πεθάνουν από πείνα μετά από μακρόχρονα και αγωνιώδη μαρτύρια. Όσον αφορά τους εκπατρισμούς, υπήρξαν μια πράξη καταδικαστέα αφ’ εαυτή, εφόσον πρόκειται για επίσημη παραβίαση των κανόνων του πολέμου. Αυτό όμως που τους κάνει αληθινό έγκλημα απεχθές και ατιμωτικό είναι ότι δεν επρόκειτο για μέτρα ασφαλείας αλλά για μέθοδο εξόντωσης. Πάνω από το ένα τέταρτο των εκπατρισμένων ανδρών υπέκυψαν στις στερήσεις, στα χτυπήματα, στα βασανιστήρια, στην εξοντωτική εργασία. Κανένα πολιτισμένο έθνος δεν θα τολμούσε να εφαρμόσει σε εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου το καθεστώς που υπέστησαν οι εκπατρισμένοι της Ανατ. Μακεδονίας. Γι’ αυτούς που γλίτωσαν από το Κίτσεβο, η λέξη « κόλαση » έχει από τώρα και στο εξής συγκεκριμένο περιεχόμενο. Η βουλγαρική Κυβέρνηση και Διοίκηση είναι άμεσα υπεύθυνες γι’ αυτά τα δύο εγκλήματα, τη λιμοκτονία και τους εκπατρισμούς.
Η ευθύνη τους είναι τόσο άμεση όσον αφορά τις λεηλασίες, τις κακοποιήσεις πάσης φύσεως και την καταναγκαστική εργασία στις οποίες υπέβαλλαν τους κατοίκους της Ανατ. Μακεδονίας, περιφρονώντας ολοκληρωτικά τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσο είναι υπεύθυνες και για τις βιαιότητες και τις δολοφονίες που ακολούθησαν την εκτέλεση των διαταχθέντων. Δεν θα μπορούσαν φυσικά να αρνηθούν την άμεση ευθύνη τους όσον αφορά τις αυθαίρετες συλλήψεις, τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν επίσημα οι κρατούμενοι, τους θανάτους και τις αναπηρίες που προκάλεσαν. Ας καταλάβουμε ότι η Διοίκηση η οποία είχε την ευθύνη και τα μέσα για τη διατήρηση της δημόσιας τάξης, είναι ένοχη αμέλειας διότι δεν έπραξε το καθήκον της και επέτρεψε να εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς αυθαιρεσίας και αβεβαιότητας, το οποίο υποβοηθούσε τις βλέψεις της βουλγαρικής Κυβέρνησης. – Αν και έμμεση, η ευθύνη της παραμένει ακέραια.
Πώς να χαρακτηρίσουμε μια Κυβέρνηση που επιδεικνύει τέτοια βαθιά υποκρισία, που καταπατά με τέτοια ευκολία το λόγο της, που αγνοεί τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και τις πλέον στοιχειώδεις αρχές των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που καταδικάζει σε συνεχές βασανιστήριο χιλιάδες ακίνδυνων ανθρώπων, που δεν οπισθοχωρεί μπροστά σε οποιοδήποτε μέτρο, όσο βάρβαρο και αν είναι, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ορέξεις της, την απληστία της και τις φιλοδοξίες της; Περιοριζόμαστε στο να δηλώσουμε ότι είναι επικίνδυνη όχι μόνο για τους γείτονές της, αλλά και για όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Πρέπει να υποχρεωθεί να επανορθώσει για το κακό που προκάλεσε, στο βαθμό τουλάχιστον που μια τέτοια επανόρθωση είναι δυνατή. Όσο για την τιμωρία που της αξίζει, αυτή
Geopolitics. com. gr all rights reserved 2016 Page 42