Το άνοιγμα της Εκκλησίας της Μόσχας στη Ρώμη κρύβει πολλά ερωτηματικά, όμως δείχνει φανερά την σφοδρή επιθυμία της να δείξει, πλέον, ένα απόλυτα ηγετικό ρόλο αντίστοιχο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από την άλλη, εκτός αυτά που αναφέραμε στο δεύτερο μέρος του άρθρου, η ρωσική ιεραρχία έχει και τα γνωστά προβλήματα με την εκκλησία της Ουκρανίας, όπου οι σχισματικοί πάνε να πάρουν το πάνω χέρι και θεωρεί ίσως ότι το Πατριαρχείο, ως … φερέφωνο των συμφερόντων της δύσης( και, εκ των πραγμάτων, της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας) δεν μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά υπέρ του.
Έτσι: Αφού πρώτα ξεκαθάρισε την ηγετική της διάθεση προς όλους, έβαλε ένα σωρό εμπόδια στη πραγματοποίηση της Συνόδου, απαιτώντας κάθε φορά να υιοθετηθούν οι θέσεις της ακόμα και στην πιο μικρή λεπτομέρεια. Αφού μείωσε το κύρος της Συνόδου, ξεκαθαρίζοντας εξαρχής ότι δεν είναι άλλη μία Οικουμενική Σύνοδος. Αφού είχε διορίσει τους εκπροσώπους της και όλα έδειχνα να κυλούν, έστω και με κόντρες, ομαλά, εν τέλει ζήτησε την αναβολή της Συνόδου, την οποία φυσικά δεν δέχτηκε η Κωνσταντινούπολη.
Έπειτα ακύρωσε τη συμμετοχή της δηλώνοντας μέσω του αναπληρωτή επικεφαλής του « Τμήματος Εξωτερικών Εκκλ. Υποθέσεων της Εκκλησίας της Ρωσίας » στο πρακτορείο ειδήσεων RIA Novosti « Η Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν έλαβε χώρα λόγω της έλλειψης επικοινωνίας κατά το προπαρασκευαστικό στάδιο και τις απαιτούμενες εργασίες, που συντονίζονταν από την Κωνσταντινούπολη ». Και φυσικά εξέδωσε ανακοίνωση για αυτήν της την απόφαση. Όμως η θυμοσοφία του λαού ξέρετε τι λέει; Όταν κάποιος σου λέει μια πρόταση η οποία εμπεριέχει το « αλλά », εσύ να λάβεις υπόψη όσα ειπωθούν μετά το « αλλά ».
Άρα: Όσο καλοπροαίρετα και να το δει κανείς, όσο και να θέλει κανείς να ακούσει τις διαψεύσεις της ρωσικής εκκλησιαστικής ελίτ, το ότι σέβεται τα πρεσβυγενή πατριαρχεία και ότι δεν αποσκοπεί στο“ take over” του τιμονιού της ορθοδοξίας, τα παραπάνω δεν αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια καλής προαίρεσης Η στάση της ρωσικής πλευράς δείχνει ότι:
α) Δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματα της Κωνσταντινούπολης, αν όχι και τα πρωτεία, στο καθολικό φάσμα της ορθοδοξίας, ούτε την ικανότητα του να προστατέψει την ορθοδοξία από την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού, θεωρώντας το, ένα πατριαρχείο δεσμευμένο στα συμφέροντα της δύσης μέσα στο τουρκικό ισλαμικό έδαφος. β) δεν του αναγνωρίζει πλέον απόλυτο ρυθμιστικό ρόλο μεταξύ ανατολής και δύσης και σίγουρα αμφισβητεί την « εξουσία » του στην ορθόδοξη διασπορά. Το τελευταίο το έχει αποδείξει περίτρανα με την τοποθέτηση διπλών επισκόπων σε χώρες που συνυπάρχουν ορθόδοξες ομογένειες.
Τέλος, ίσως την συνέφερε ή και το επιδίωξε, η Πανορθόδοξη Σύνοδος να υποβαθμιστεί περαιτέρω, έχοντας μόνο ελληνόφωνες συμμετοχές, χωρίς τη συμμετοχή των Σλαβικών Εκκλησιών. Εδώ χάλασε τη … σούπα η πρώτη η Σερβία όπως θα δούμε παρακάτω.
Το αποτέλεσμα είναι ένα, δεν συμμετείχαν πετώντας το μπαλάκι της ευθύνης στο Οικ. Πατριαρχείο. Παρόλα αυτά ο ίδιος ο Μοσχοβίτης Πατριάρχης δηλώνει ότι « Παραμένουμε μια Ορθόδοξη Οικογένεια ».
Geopolitics. com. gr all rights reserved 2016 Page 27