#bloodycyclists
“Waar we in Nederland gewend zijn geraakt aan goede en veilige fietspaden lijkt dat aan de andere kant van Het Kanaal nog ver weg.” Dat beargumenteert masterstudent Geo-communicatie en amateurwielrenner Mark Noordzij aan de hand van een recent debat over de positie van de fietser in Groot-Brittannië.
“Fietsen is voor hen die geen geld hebben voor het openbaar vervoer of een auto.” Dat verkondigde Sir Bernard Hogan-Howie enkele weken geleden voor de radio van de BBC. De heer Hogan-Howie is het hoofd van de Londense politie en verwoordde in zijn betoog een visie die door veel Britten gedeeld wordt. Fietsers worden in Engeland vaak nog steeds beschouwd als tweederangs weggebruikers die geen geld hebben voor een auto en zelfs niet voor het OV. Fietsers, dat zijn toch die rare types die gehuld in strakke Lycrabroeken en fancy helmen met gevaar voor eigen leven de Britse wegen onveilig maken? Die adrenalinejunkies die zich zonder omzien tussen het geweld van het Londense verkeer smijten?
''Fietsers, dat zijn toch die rare types die gehuld in strakke Lycrabroeken en fancy helmen met gevaar voor eigen leven de Britse wegen onveilig maken?''
De apathie tegenover fietsers leeft nog altijd sterk onder de Britse bevolking. Dit ondanks de grote recente successen van de professionele Britse wielrenners en een overheidsbeleid dat zogenaamd fietsen zou moeten stimuleren. Deze apathie komt sterk naar voren in een zaak die in Groot-Brittannië inmiddels bekend staat als de #bloodycyclists-zaak. Op 19 mei van dit jaar slingerde de 22 jarige Britse Emma Way de volgende Tweet de wereld in:
Way vertolkt in haar Tweet een sentiment dat leeft onder veel Britten, namelijk dat fietsers tweederangs weggebruikers zijn die eigenlijk alleen maar in de weg rijden. Way’s Tweet leverde een stortvloed aan reacties op en groeide uit tot een nationaal debat over de rol van de fietser in het Britse verkeer. Enerzijds zijn er de ‘Wayisten’ die de fietser beschouwen als rare, in-de-weg-rijdende ruimteverslinders en anderzijds zijn er de fietsactivisten die met een likkebaardende blik Het Kanaal overkijken naar de Nederlandse fietsinfrastructuur. Zoals in veel debatten het geval is, werd ook dit debat tot voor kort gedomineerd door (karikaturale) uitersten. Aan de ene kant stond de verstokte autobestuurder die iedere andere transportvorm verafschuwt en als minderwaardig bestempeld en aan de andere kant stond de afgetrainde, in Lycra gehesen snelheidsfanaat die lak heeft aan alle verkeersregels. Na haar fameuze Tweet stroomde bij Way dus ook de lofbetuigingen evenals de doodsbedreigingen binnen. Door een aantal recente voorvallen in de Britse hoofdstad heeft dit debat echter een nieuwe impuls gekregen.
In november van dit jaar verongelukten in een tijdsspan van amper twee en een halve week zes fietsers in het Londense verkeer. Dit leidde tot hevige protesten onder de Londenaren die op 30 november een protestmars organiseerden naar het hoofdkantoor van ‘Transport in London’. In hun protest riepen zij het Londense bestuur op nu eindelijk eens te investeren in veilige fietspaden, zoals in Nederland al jaren het geval is. De Londense politiek lijkt echter voorlopig nog haar kop in het zand te steken. Natuurlijk, formeel zet de Britse regering al jaren sterk in op de fiets als duurzaam alternatief voor traditionele, vervuilende vervoersmiddelen. In de praktijk wordt echter het overgrote deel van het budget dat hiervoor vrij gemaakt is, besteed aan het opvullen van gaten in het asfalt. Dat is immers goed voor de fietsveiligheid, niet waar?
Door: Mark Noordzij
6