Günler geçiyor ayları kovalıyordu herkes bana alışmıştı herkesle aram iyiydi ama bir kişi hariç.
O da sınıfın en burnu havada kendini beğenmiş olan kızı Semra’ydı kimsenin yüksek not almasını
istemeyen sadece kendini düşünen bir kızdı ama onu geçen tek ben vardım ben ona kin gütmesem
de o bana güdüyordu ne zaman bir şey sorsam zehir ediyordu. Bir gün geldi yanıma;- Bade, insanların
gözünü nasıl boyuyorsun utanmıyor musun? Dedi.
Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü benim gibi birisine nasıl böyle bir şey derdi ki halim
ortadaydı çünkü. Sinirlenmiştim gözüm bir şeyi görmüyordu ve şöyle dedim;
- Sen nasıl oluyor da gelip bunu bana diyorsun görmüyor musun halim ortada ne istiyorsun
benden? Dedim.
Bir şey diyemedi çünkü hakkı yoktu böyle yaparak kendini küçük duruma düşürdüğünü anlamıştı.
Gözlerinden sanki ateş çıkacak gibi bakıyordu yanımdan uzaklaştı. Sinirim geçti kin tutamazdım
kimseye yanına gittim;
- Semra, biliyorum çok çalışıyorsun kimse seni geçmesin istiyorsun sınıfın birincisi ben
olayım diyorsun ama boşuna diyorsun çünkü senin de çalıştığın kendine benim de çalıştı-
ğım kendime lütfen yapmayalım böyle ikimizde kırılıyoruz yaptığımız yanlış bir şey hadi tut
elimi arkadaş olalım. Dedim.
Kabul etmişti isteğimi elimi tuttu artık hep seninleyim dedi bana. Mutlu olmuştum böyle bir
şeyi Semra’dan ummazdım tersler sanıyordum ama iyi ki şansımı denemişim o kadar iyi
arkadaş olduk ki yediğimiz içtiğimiz ayrı değildi bazen beni evimden alır gezdirirdi hakkını
ödeyemezdim ben onun.
Bir gün yine gezerken bir bina dikkatimizi çekmişti çünkü bizim olduğumuz yerde ilkti. Semra
hemen gidelim başvuralım dedi. Belki tekrardan yürüyebilme şansım vardı bunu çok istediğimi
biliyordu. Benim adıma başvurdu rehabilitasyon merkezine bu şansı kaçırmak istemiyorduk.
Alıştırmalara hemen başlamıştım doktorlarım bana çok iyi geliyordu yürümeme çok yardımcı
oluyorlardı. Bende de azim vardı yürüyeceğim dedim kafama koydum. Aradan 6 ay geçti ilk adımımı
atmıştım ve yanımda canımdan çok sevdiğim kardeşim dediğim Semra vardı o gün anlatılmaz
yaşanırdı o kadar çok sevinmiştik ki devamı gelecekti bunu doktorlarım Semra ve ben çok iyi bir
şekilde biliyorduk.
Günler ayları aylar yılları kovalıyordu merkeze başvurmamdan itibaren 5 yıl geçmişti. Lise bitmiş
üniversite hayatım başlamıştı tekerlekli sandalyeme veda edeli 1 yıl oluyordu. O kadar azmim vardı
ki dillere düşmüştüm herkes beni azimli gayretli bir kız olarak tanıdı.