İNANMAK BAŞARMANIN YARISIDIR
Bu sabah ilk kez kendim uyandım. Annem başıma gelmedi, babam seslenmedi, hatta bizim ufaklık
gelip ayaklarımın altını minik patileriyle gıdıklamadı çünkü bugün benim için büyük gündü.
Yürüyerek gittiğim okul hayatım bitmiş servisle gidilecek uzaklıkta ki okul günlerim başlayacaktı.
Heyecanla hazırlandım elbette annem canımın istememesine aldırmadan kahvaltıya zorladı,
ben de ilk kez atar yapmadan kabul edip oturdum masaya. Liseye başlayan bendim ama ailem
benden daha çok konuşuyor acaba ne olacak der gibi birbirlerine bakıyor, sonra da lokmalarını peş
peşe yutmaya devam ediyorlardı.
Ve büyük an okulun kapısındaydım anne ve babamı yanımda istemedim, onlarda anlayış gösterip
gittiler bahçeye girdim öğrencilerin toplandığı yere doğru birkaç adım attım büyük demir kapı
herkes rahat girip çıksın diye açıktı. Bina kocaman bir dev gibi sanki kollarını ve ağzını açmış beni
çağırıyordu. Az ileride bir grup bana baktı. Oralı olmadım sonra bir grup daha bana baktı, elleriyle
ağızlarını kapattılar ve kıs kıs gülüştüler.
Bana bakanların sayısı giderek arttı yavaş yavaş etrafıma toplanıyorlar, birbirlerine işaret
ederek beni gösteriyorlardı. Çünkü bir tekerlekli sandalyemle gelmiştim kollarımda derman
kalmamış terim boncuk boncuk önüme dökülüyordu. Böyle olmayı ben seçmemiştim neden
gülüyorlar anlayamıyordum herkesin başına gelebilirdi insan ne oldum değil ne olacağım
diyebilmeliydi.
Yaz tatilinde büyük bir kaza geçirmiştim kaza sonucunda bacaklarımı kullanamaz hale gelmiş-
tim bu yüzden tekerlekli sandalye ile gelecektim okula eğitimim benim için çok önemli sıkmam
lazım dişimi o gülenlere kulak asmamam lazım çünkü asarsam kendime eder derslerimden kalırım
ve ben buraya kendi başarım için geliyorum belli mi olur belki iyileşirim yeniden yürüyebilirim
dünya hali bu insanın başına her an her şey gelebilir.
Kapının oradan içeri kollarımla ittim arabamı kimse yardım etmiyordu tanıdık kimsem yoktu
keşke babam burada olsaydı diye geçirdim içimden. Bir öğretmen vardı sürekli gözü bendeydi
bende çekindim okulun bahçesinde tek başıma geçtim ve yanıma geldi öğretmen ne oldu bana
anlatabilirsin diye dedi bende hocam böyleydim böyle oldum dedim. Halime çok üzülmüştü ve beni
de sevmişti. Yardım ederek sınıfıma çıkarttı beni ne şans ki sınıf öğretmenimizdi. Bazı öğrenciler
öğretmenin bana çok iyi olduğundan dolayı istememezlik yaptı ama bilmiyorlar ki keşke bende
yürüyebilsem onlar gibi olsam da kimseden yardım istemesem ama başlarına gelmeden
anlamıyorlar…