Քաղաք Պատումներ Հայաստանից
Գլխավոր դուռը
Ներկայացնում ենք « Պատումներ Հայաստանից » պատմվածաշարի հերթական պատումը : Շարքին կարելի է հետևել ամսագրի թողարկումներում և medium . com / storiesfromarmenia բլոգում :
8:07
Շիրակի փողոցի ասֆալտապատ մայթեզրը գրեթե ամբողջությամբ պատած դեղին տերևները հաճելի խշխշում էին Արմանի ոտքերի տակ : Մինչև իր կյանքի գլխավոր դռան շեմին հասնելը դեռ մի քանի րոպե կար : Անցավ մետրո « Չարբախի » մոտով , նայեց ժամացույցին ՝ առավոտվա ութը հազիվ էր անցել : Հոգոց հանեց ու գլուխը տարուբերեց , քանի որ մինչև հիմա չէր պատկերացնում , թե ինչպես իր կյանքը փոխվեց այնպես , որ նա ժամը ութին ոչ թե պառկում է քնելու աշխատանքային ստեղծագործական գիշերվանից հետո , այլ արդեն քայլում է դեպի աշխատավայրը : Թեև աշխատավայր բառը շատ դիպուկ չէր . այդպես ավելի հարմար է կոչել այն հիմնարկները , որտեղ մարդ վարձու աշխատող է : Իսկ սա բառացիորեն իր երկրորդ տունն էր : — Ներեցեք , պատվավոր բարեկամ , կարո ՞ ղ է մի հարյուր դրամով օգնեիք նվաստիս , — երկրորդ տան դռնից մի քանի քայլ առաջ Արմանի ճանապարհը փակեց փողոցի այցեքարտ-մուրացկան Վլադիմիրը , — կամ գոնե մի ծխախո ՞ տ հյուրասիրեիք : Արմանը , որը երբևէ չէր շռայլում գրպանի մանրը փողոցում հանդիպող մուրացկաններին , Վլադիմիրին , այդուհանդերձ , մի մանրադրամ հանձնեց : — Երախտապարտ եմ ի խորոց սրտոյ , — ասաց Վլադիմիրը , ով երեք սենյականոց բնակարան ուներ Չարբախում ՝ երկու խաչմերուկ այն կողմ , բայց տարիներ առաջ որոշել էր այլևս չաշխատել : Ինչ-որ առումով Վլադիմիրի այդ ռադիկալ որոշումը նման էր նաև Արմանի բռնած ճանապարհին : Այնքանով , որ նա էլ որոշել էր չաշխատել ուրիշի մոտ մի քանի տարի առաջ : Դրանից հետո տրվել ֆրիլանսերի քաոսային , անկախ , բայց բավական անհեռանկար կենսակերպին : Բայց այդ փուլի նույնիսկ ամենաբարդ պահերին , հիշեց Արմանը , անհնար էր համակերպվել գրասենյակային մթնոլորտ վերադառնալու գաղափարին : Հիշեց , ինչպես էր քննարկում այդ վիճակը իր ֆրիլանս բախտակից ընկեր դիզայներ Սերգեյի հետ , որը ասում էր ՝ « Սուրճ , արև , Կասկադ , Սարյան , հանդիպումներ : Ո ՞ նց կարող ես փոխել էդ ստից երևանյան երջանկությունը »… Սերգեյն էր , որ այդպիսի երջանկաշատ ռեժիմով մշակել էր « Բիսեդկա » քոուորքինգսփեյսի բրենդինգը և դրա շնորհիվ ուներ այդ սրճարան-աշխատարանի պատվավոր անդամի քարտ ։ Ու գալիս էր այստեղ իր երևելի Սարյան- Պուշկին-Կասկադից : Լավ է , մետրոյով դա այդքան էլ դժվար չէր : Արմանը նկատեց սրճարանի դռան մոտ կանգնած Արտակին : Չնայած , որ երիտասարդ ծրագրավորողը նորաբաց սրճարանի մշտական հաճախորդներից էր , Արմանը դեռ այսքան շուտ նրան այստեղ չէր տեսել : — Մտի , բայց մի քիչ պիտի սպասես , մինչև միացնեմ սուրճի մեքենան , — ասաց Արմանը , — թեյք-ըվեյ , չէ ՞: — Չէ , չէ , էսօր գործի չեմ գնում , Erasmus-ի համար մի հատ մոտիվացիոն նամակ ունեմ գրելու ՝ մինչև չվերջացնեմ , չեմ գնա , — հայտնեց Արտակը : — Գժական : Եթե դրական պատասխան ստանաս ՝ կգաս մեր մոտ էլ նշենք , — ժպտալով առաջարկեց Արմանը և պտտեցրեց բանալին :
Շատ շատերը , ինչպես բոլորովին վերջերս ինքը ՝ Արմանը , փնտրում էին նոր ուղիներ ու նոր դռներ դեպի սեփական , քարքարոտ , բայց պայծառ ապագան
Ակնթարթ անց նա նորից ոտք դրեց իր նոր կյանքի մեջ : Հետաքրքիր է , այս զգացողությունը երկա ՞ ր կմնա , մտածեց նա , շտապելով դեպի կանգնակը , երբ ամեն անգամը առաջին անգամվա պես է թվում : Մինչ Արտակը տեղավորվում էր իր սիրելի սեղանին ՝ հեռավոր անկյունում ՝ յուրօրինակ բեմահարթակին , մեծ լուսամուտի կողքին , Արմանը միացնում էր սուրճի մեքենան և առավոտյան փլեյ-լիսթը ։ Երբ բարձրախոսներից լսվեց երգչախմբի ուրախ Another day of sun բացականչությունը , երևանյան աշնան արևի ճառագայթները ձգվեցին , սրճարանի լուսամուտից հասան Արմանին ։ Այո , ևս մեկ արևային օր , որը , սակայն նախորդ նմանատիպ օրերից տարբերվում էր իր կարևորությամբ . այսօր երեկոյան « Բիսեդկան » կարևոր հյուրեր ուներ ։ Նրանց տպավորությունից մեծապես կախված էր սրճարանի ապագան ։
10:23
Արդեն քսան րոպե էր , ինչ կանգնակի հետևում տեղակայված բաց խոհանոցում բուռն գործունեություն էր ծավալում տիկին Արուսը ՝ Երևանի ամենահամեղ փենքեյքաբլիթների և լոլիկով ձվածեղի հեղինակը : Արմանը հպարտությամբ ամեն անգամ իր սև « Մոլեսկինի » մեջ նշում էր , երբ լսում էր այդ մասին հաճախորդներից և շատ հպարտանում Արուսի հետ համագործակցությամբ : — Արուս , հիշում ես չէ ՞՝ երեկոյան պետք ա ձվածեղի խնդիր չառաջանա , էսօր ամենակարևոր օրն ա , — շփոթված հիշեցրեց Արմանը ։ Արուսը միայն ժպտաց և որոշեց չնշել , որ վերջին մեկ շաբաթվա ընթացքում Արմանը միայն այսօրվա երեկոյի ձվածեղների մասին է խոսում ։ Այս ժամին « Բիսեդկան » արդեն վերածվում էր լիարժեք քոուորքինգ սփեյսի : Հաճախորդներից շատերը , ինչպես բոլորովին վերջերս ինքը ՝ Արմանը , փնտրում էին նոր ուղիներ ու նոր դռներ դեպի սեփական , քարքարոտ , բայց պայծառ ապագան : Հպարտ նոր բիզնեսմենները : Ստարտափներ գեներացնող ջահելությունը : Փայտապատ սրահի կենտրոնական ՝ երկար սեղանի մոտ հավաքված ծրագրավորող ուսանողները հինգ հոգով բուռն քննարկումների մեջ էին ։ Այնքան բուռն , որ Արմանը նույնիսկ մտածում էր նկատողություն անելու մասին , բայց մի պահ վարանեց , և որոշեց չխանգարել գաղափարների զարգացմանը ՝ ի վերջո , հենց նման պահերի համար էլ բացվել էր սրճարանը ։ — Երեխեք , ախր պուլպուլակը իրոք Երևանի ամենաունիկալ սիմվոլներից ա ։ Էդպիսի բան աշխարհի էլ ոչ մի քաղաք չունի ։ Ու մինչև հիմա պուլպուլակներին նվիրված ոչ մի ափլիքեյշն չկա ՜, — Արմանը լսեց կարճ , համարյա տղայական սանրվածքով սևաչյա աղջկա հիմնավորում ։ — Հաս , ախր դրա մասին ոչ ոք չի վիճում , է , — սթափեցրեց գանգրահեր տղան սեղանի հակառակ կողմից , — ես էլ եմ շատ սիրում պուլպուլակներ , ասեմ ավելին , հենց հիմա ասում եմ ՝ եթե հետս մի բան պատահի , մեր բակում անպայման մի հատ կկանգնացնեք իմ պատվին … — տղան
54 55
Դեկտեմբեր 2017