Արմենպրես
← « Դվին » հյուրանոցի բարը , 1980-ականներ է , որ կռիվները առօրեական էին , մանավանդ ՌԱԲԻՍ-ի ռեստորաններում : « Դվինի » էպիկական ճակատամարտերից հիշում է հատկապես մեկը , երբ հարևան սեղանների միջև ինչ-որ տարաձայնություն սկսվեց , որն արագ կլանեց բոլոր մնացած հաճախորդներին . թափվում էր ուտելիք , ջարդվում էին ափսեներ , օդ էին բարձրանում սկուտեղներ … Համերգն այդ օրը դադարեցրեցին : Չնայած այս ամենին , ռեստորանը թույլ էր տալիս « Զարթոնքի » տղաներին միասին լինել : Խումբն այնքան էր հմտացել , որ մի ամառ Սոչիի հյուրանոցներից մեկում աշխատելու ժամանակ հարևան հանգստյան տան երաժիշտները լուրեր էին տարածում , իբր նրանք ձայնագրության տակ են նվագում : Ադամյանն ասում է , որ հակառակը ապացուցելու համար ստիպված էին համերգի ժամանակ չնախատեսված տեղերում դադարներ անել ու ազատություն տալ իմպրովիզացիայի հանդեպ սիրուն :
Վերջնական հաշիվը հաճախ կարող էր նույնիսկ մոտավոր կապ էլ չունենալ նրա հետ , ինչ ստացվում էր մենյուում նշված գները գումարելիս
***
Երբ զրուցակիցս ինձ անհավատալի պատմություն էր խոստանում , դեռ չգիտեի էլ , ինչեր եմ բացահայտելու : Օրինակ , ֆինանսական հարցում ռեստորանում ձեզ չէր օգնի նույնիսկ Դովլաթովի ասած ՝ մենյուն Ղուրանի պես աջից ձախ կարդալը : Վերջնական հաշիվը կարող էր մոտավոր կապ էլ չունենալ նրա հետ , ինչ ստացվում էր մենյուում նշված գները գումարելիս : Սկսած մատուցողից մինչև տնօրեն ՝ բոլորը հավելյալ չգրված տոկոս ունեին հաճախորդի պատվիրած խորովածներից , կոնյակներից ու սուրճերից : Իսկ բռնվելուց միշտ մատուցողն էր բռնվում , դրա համար էլ նրա տոկոսը ուղիղ համեմատական էր ռիսկին : « Մատուցողները առանձին խավ էին : Երիտասարդները , ուսանողները երբեք մատուցող չէին աշխատում ՝ ամոթ էր : Նրանց փոխարեն կյանքից հոգնած , բայց իրենցից գոհ միջին տարիքի վառ անհատականություններ էին »: Ի դեպ , տոկոսը ոչ միայն մատուցողները , այլ նաև երաժիշտներն էին վճարում : ՌԱԲԻՍ-ի ռեստորաններում նվագախմբերը ամսական « հարկ » էին տալիս տնօրենին : « Զարթոնքի » բախտը բերել էր . « Դվինում » կաշառք տվել էին միայն գործի ընդունվելուց : Գագիկ Ադամյանը աշխատել է նաև Երևանից դուրս ՝ Սևանի ափին գտնվող « Ախթամար » ռեստորանում : « Ամբողջ օրը կարող է մարդ չգար , հետո երեկոյան մեկ էլ մի սեղան օրվա հասույթը ապահովեր : Ասենք , կողքի գյուղից ձկնորսները գնացել էին Երևան , ձուկը վաճառել ու գրպանները լիքը մտել « Ախթամար »: Այդ ամբողջ աշխատանքի հասույթը վատնում էին ռեստորանում , դափ-դատարկ գնում տուն : Մարդկանց մեջ կարծես խորը նստած լիներ պահանջը ցույց տալու , որ փող ունեն ու որ արհամարհում են այդ փողը »:
↑ « Վահագն » ռեստորան , 1973
*** Խորհրդային Հայաստանի ռեստորաններում աշխատող երաժիշտները գումար էին հավաքում , գնում թանկարժեք գործիքներ ու նվագում նաև այն երաժշտությունը , որի համար 100 ռուբլիանոց ոչ ոք չէր վճարի : Այդ երաժիշտների թվում էր նաև Գագիկ Ադամյանը , որը ժամանակին քաղաքի լավագույն թմբկահարներից էր , մինչև որ 1990-ին մեկնեց ԱՄՆ ու թողեց նվագելը : Նա վերադարձել է միայն երեք տարի առաջ ու տնօրինում է բոլորովին ուրիշ կանոններով ապրող « Տապաստանում »: Այստեղ գալիս են աղջիկներ , հնչում է բարձրորակ ջազ ու աշխատում են ժպտերես երիտասարդ մատուցողներ : Ավելին ՝ հաշիվը գումարելիների տեղափոխությունից ոչ մի ձև չի փոխվում :
Արմենպրես
Կարինե Ղազարյան