70 DE BANKNOOT.
huis was. Het heette reeds aan de deur dat mevrouw wel last gegeven had om voor niemand thuis te zijn, maar dat dit voor JULIËTTE eene uitzondering maakte.
“Wat ben ik blijde u te zien, lieve JULIËTTE,” sprak de beminnelijke dame. “Gij zijt immers nu geheel hersteld?”
“Ik wel, mevrouw. Maar mijne arme moeder is nu ziek ge-worden, en dat wel zeer erg, veel erger dan ik geweest ben. Haar toestand baart mij veel kommer en veel verdriet.”
“En misschien heeft geldelijke ongelegenheid daar eenig deel aan? . . . Neem mij niet kwalijk, dat ik dit zoo vrijpostig vraag; is het niet zoo, meidlief?”
“Kwalijk nemen, mevrouw? Het gelijkt er niet naar; gij zijt zoo goed voor mij en hebt altijd zooveel van mij gehouden, dat ik aan u, meende ik, mijne ongelegenheid best kon mede-deelen. Morgen moet onze kamerhuur betaald worden. De kos-ten der ziekte eerst van mij en nu van mijne moeder hebben al het geld verslonden dat daarvoor bestemd was, en onze huis-heer wil nooit een woord van uitstel weten.
“Wat doet mij dat leed!” riep de goedhartige mevrouw DE GERMONT. “Waarom zijt gij gisteren niet gekomen? Dezen mor-gen zijn er juist eenige rekeningen van modemaaksters geko- men, die, om u de waarheid te zeggen, wel een beetje hoog waren. Mijn man was daarover zoo ontevreden, dat ik zeker weet, niets van hem te zullen los krijgen. Hoeveel hadt gij moeten hebben?”
“Honderd frank, mevrouw.”
“Honderd frank – eene kleinigheid anders! En u dan die geringe dienst niet te kunnen bewijzen! En dat door mijne eigen schuld, want als ik mij een nestigen doek of hoed niet had laten aanpraten, zou mijn man niet zoo boos geweest zijn over de hooge rekening, en dan had ik u kunnen helpen! Maar bij iedere andere gelegenheid kunt gij op mij rekenen; wees daarvan verzekerd!”
JULIËTTE vond de verontschuldiging zoo gegrond en het leed-wezen zoo natuurlijk voorgedragen, dat zij zelfs moeite deed om hare begunstigster te troosten en een vertrouwen te kennen gaf, dat zij echter niet bezat, op het welslagen van poging bij