CONSTANCE CHORLEY. 63
rust, CHORLEY, er is werkelijk geen gevaar. Wij zullen weldra den brand blusschen; gij hebt hem bijna zelf bedwongen!” En bovenal hoorde hij de uitroepingen en opmerkingen: “Die moedige oude heer!” “Zaagt gij wel, hoe hij worstelde met den brand?” “Ja, ja.” “En toch was hij verzekerd.” Van dit alles was hij bewust, als in een droom, en hij was gelukkig; want (en dit was de eenige gedachte, waarbij hij zijne aandacht nu kon bepalen) hij was veilig! – zijn karakter veilig! – zijne misdaad niet vermoed! Wie weet? Misschien kon hij zelfs nog voordeel hebben bij de ramp! Die gedachte deed wonderen voor zijne herstelling.
Terwijl zijne eigene toekomst zoo op het spel stond, had hij geen enkele maal gedacht aan CONSTANCE – het moedige, held-haftige kind, wier zielskracht hem de hoop en de kracht inge-blazen had om den jongen en zijn eigen goeden naam te red- den. Maar nu schoot haar beeld hem te binnen, en hij sprong met ongeveinsde onrust op:
“Het meisje! CONSTANCE! waar is zij?”
Twee of drie gezigten waren digt bij hem. De een zag den ander aan, en eindelijk antwoordde er een op eene troostende wijze, ’t welk, hadden zij van DUKE gesproken, dan vader van schrik buiten zich zelven had doen geraken, maar, dewijl het CONSTANCE slechts was, vatte hij de woorden op zoo als zij gemeend waren – vriendelijk – vertroostend.
“Verontrust u niet, CHORLEY. Zij zijn met de ladder naar boven geklommen, maar de bout van het raam was vastgeklemd, alsof het in groote haast door het arme ding opengestooten, en op die wijze vast is gaan zitten; zij hebben echter nu het raam weg gebroken. Zij zelf kon hen van binnen niet helpen – maar ik durf u verzekeren, dat zij slechts flaauw is gevallen. Neem nog een glas wijn, buurman; wees niet bang, zij zullen er wel voor zorgen. Die dappere jongen van u is veilig bij hen en wil niet weggaan, voordat zijne zuster gered is.”
DANIËL CHORLEY wendde zijn hoofd af en dronk den wijn, en gevoelde zooveel trots, alsof de lof van zijn “dapperen jongen” hem persoonlijk betrof.