CONSTANCE CHORLEY. 59
minste aanraking naar beneden vallen en de opening telkens grooter wordt. Maar zij brengt nu in praktijk, want zij den avond te voren in dat boek gelezen had, ’t welk haar vader voor een gansch ander doel had geraadpleegd.
Terwijl hij het scherm haalt, bevochtigt zij haastig de wollen dekens, die zij vroeger van de bedden had genomen. Twee er van legt zij op den vloer. In een ander – den kleinsten – wikkelt zij zich zelve; één legt zij voor haar vader ter zijde; en ledigt daarop de emmers over de vloerkleeden, die tot hiertoe dit deel van het portaal hebben beschermd.
“Doe dien wollen deken om, vader!” riep zij, toen hij terug-keerde, waggelende onder de zwaarte van het groote scherm. Dat boek zegt, dat gij zoo geen vlam vatten kunt. Help mij nu deze vloerkleeden om het scherm wikkelen. En nu, vader, houd gij dien kant vast en help mij het voortduwen, zoover als gij gaan durft.
Maar de oude man durft nu heel wat te wagen. Langs den vloer (waar zij ontdekken dat zij vrijer adem halen) op handen en voeten kruipende, duwen zij het scherm voor zich uit; en zij komen nader en nader, hoewel de damp verstikkend, de hitte onverdragelijk is.
Het scherm nadert den afgrond – het is voortgeduwd tot over den rand, en zij zien dat zij duim voor duim de vlam afsluiten; en nog steeds met afgewend gelaat en hijgende borst duwen zij voort, tot het er bijna geheel over is; maar nu is het hun langer onmogelijk, zij kunnen het niet langer uithou- den – neen zelfs niet, al weten zij niet zeker, of het vooreind aan den overkant vast zal blijven zitten, als zij het loslaten. Maar het heeft dan dwarsbalk niet bereikt, waarop het veilig kan rusten; de dunne rand van den vloer, op welken het neêr-komt, brokkelt weg aan duizend gloeijende stukken, terwijl het vooreind van het scherm afglijdt en begint te zinken.
De oude man wringt in wanhoop zijne handen, en de jon- gen, die aan den anderen kant van de deur op zijne kniën ligt, om des te beter naar de voorbereidselen tot zijne verlossing te luisteren, hoort het gesis van het druipende eind wollen deken, toen het over het hellende scherm valt. Maar in een