44 DOCTOR CLARKE.
laatste te berooven van de gelegenheid om kinderen in geval van ziekte te verplegen met eene teederheid, zoo als nimmer van eenen man te verwachten is.
Toen “doctor CLARKE” te Boston was teruggekomen, her- vatte zij met vollen ijver de uitoefening harer beroepspligten. Haar voorbeeld – wij merkten het reeds met een woord aan – bleef in haar vaderland niet zonder navolging; doch moet het niet in menige vrouw, ook in Europa, den wensch doen op- rijzen naar het vervullen van eenen zoodanigen werkkring?
Niet anders dan tot verheffing van den geest en tot verrijking van hart en gemoed kan het strekken, dat men bekend wordt met dat verwonderlijke zamenstel, hetwelk de Almagtige schiep tot den tempel, in welken de menschelijke ziel woont. Onge-twijfeld zou een hooger geestesleven in de vrouw ontstaan en menige kleinzielige zwakheid verdwijnen, indien men haar ge-legenheid gaf om de genees- en heelkunde te beoefenen en haar vooral te bekwamen tot het verleenen van geneeskundige hulp aan vrouwen en kinderen, of om ook bij minder bekwaamheid, dezen in ziekten en kwalen te verplegen. Velen die thans haren tijd in den treurigen toestand van gedwongen ledigheid door-brengen, die door een werkeloos leven nu onaangenaam worden voor zich zelve en anderen, zouden zich beter en ruimer ge-voelen door de bewustheid van nuttig bezig te zijn en voor eigen onderhoud te kunnen zorgen.
Wij hebben reeds menige goede les van de overzijde der zee ontvangen; doch deze is, dunkt ons, nog de beste en de be-hartigingwaardigste.
B L A D V U L L I N G.
Toen de hertog DE DURAS, DESCARTES eens aan een’ rijk voorzienen disch gezeten zag, riep hij uit: “Hoe! geven ook wijsgeeren toe aan zulke nietigheden!” “Waarom niet?” ant-woordde DESCARTES, “denkt gij dat de natuur al hare goede gaven voor de dwazen bestemde?”