10 CONSTANCE CHORLEY.
ja, dit kon nog een echte verjaardag voor haar zijn, als zij er maar niet te veel van verwachtte. Eindelijk stond zij op, droogde haar oogen met haar voorschoot af, tapte het bier, en spoedde zich voort reeds in vrees, dat haar vader haar zou vragen, waarom zij zoo lang weggebleven was, toen haar oog plotseling viel op de erwtenstaken en het brandhout, en de rij kaarsen, die in bundels gepakt en daar verplaatst waren. Zij keek vol onrust rond, terwijl zij bij zich zelve zeide: “Neen, neen, het zijn enkel mijne ondeugende gedachten! Er is hier niets nieuws, dan de kaarsen – en hij kocht juist zoo vele op eenmaal voor dezen winter.”
Maar, terwijl zij de bergplaats verliet, kon zij niet nalaten, de deur nogmaals te openen, om nog eens een blik daarin te slaan, bij zich zelve zeggende: “Ik hoop dat alles veilig is.”
Toen zij met de kan bij haar vader terugkeerde, was hij blijkbaar boos over haar wegblijven. Toch zeidde hij weinig; maar als hij naar haar zag, voelde de arme CONSTANCE al het ver- ledene herleven, en dien avond kwam er geene gedachte meer bij haar op, om zich vast te klemmen aan de borst van haar vader. De droom van een blijden geboortedag verdween – voor altijd.
“Ga nu naar bed, CONSTANCE, en draag zorg dat ge het licht uitdoet. Ik zal naar boven komen, wanneer ik denk dat gij in slaap zijt.” Zij stond op om hem te gehoorzamen, maar verliet de kamer niet – ’t scheen wel dat zij de eene bezigheid na de ander zocht, om daar te blijven.
“CONSTANCE, hebt gij mij gehoord.”
“Ja, vader, ik ga al. Goeden nacht.”
“Goeden nacht.” En zoo scheidden zij, zoo als zij altijd ’s avonds van elkander gegaan waren. Geen kus gewisseld – geene aange-name gedachten opgewekt, om blijde droomende in gerusten slaap te geraken – geen teedere liefde, die pijnlijk deed ge- voelen hoe de een den ander ’s morgens zou missen, indien de dood de oogleden onherroepelijk zou sluiten, die de slaap had geloken.
Naauwelijks echter had het kind het portaal boven aan den trap op de eerste verdieping bereikt, of hare opgewonden ver-beelding was weder aan het werk, en bragt meer en meer tast-