6 CONSTANCE CHORLEY.
zekere licht zich kunnen gewennen en het eene voorwerp van het andere in de heerschende verwarring onderscheiden. Zij denkt echter alleen aan haar vader, want hem zoekt zij. Hij buigt zich voorover in het midden van den winkel, juist tusschen de hoop boeken en schrijfgereedschappen, die ter zijde van hem tegen de toonbank hoog opgestapeld zijn. Hij giet iets uit ééne der kannen, door de werklieden in den win- kel achtergelaten, op een hoop spaanders en krullen, die van de nieuwe boekenplanken afgevallen waren.
“Vader!” zei het kind vreesachtig, verschrikt door het geluid harer eigene stem. Eene zeer schoone en kinderlijke stem was het, maar geenszins scheen zij te behooren tot het betrokken gelaat, dat er zoo oud uitzag. Hij stond terstond op uit zijne gebogen houding en verborg den arm, waarin hij de kan had, achter zijn rug; maar onmiddellijk daarop, geleid door eene tweede gedachte, bragt hij haar weder te voorschijn, en lachte. Een vreemde lach, dacht het kind, en zei wederom: “Vader, de maaltijd is klaar.”
“O ja, ik zal komen. Wat deedt ge mij schrikken, CONSTANCE! Hoe zorgeloos zijn deze werklui, zooveel krullen hier achter te laten! Ik heb er uit voorzorg eenig water over gestort. Waak altijd tegen brand, mijn kind.”
“Ja, vader, dat boek heb ik gelezen, ’t welk gij heden avond op tafel hebt laten liggen, ’t welk u zegt, wat te doen in geval van brand, en welke de hoofdoorzaken zijn van brand, en al dat – maar vader, waarnaar riekt het zoo?”
“O, ’t is de leege terpentijnkan, die ik gebruikt heb om water te halen.”
“Vader, was het niet beter, dat ik de krullen wegnam?”
“Neen, neen, ga heen – ik kom reeds. Ik zal ze onder de toonbank leggen, ze zullen daar veilig zijn – vonken kunnen er niet op vallen.” Hij ging weg met de krullen, keerde spoedig terug, en zeide vrolijk: “Nu aan den maaltijd, CONSTANCE. Ik ben vermoeid van het bedekken der boeken, maar de stuka- doors komen, zoo als gij weet, morgen om zes uur.”
Zoo sprekende, vatte DANIËL CHORLEY de hand zijner dochter, en ging met haar in de huiskamer. Een krachtig, frisch oud