culpa dos animais da casa. Non fora unha vez nin dúas que mantaran algún rabaño de ovellas ou que
estivera a piques de matar algunha besta, andando darredor dela e mesmo tirándose sobre ela dende
algún balado.
Acordo unha vez cando viñamos a muller a máis eu de visita-la familia de Parga. Ela xa quería quedar
a durmir alí -maldita gracia lle facía poñerse ao camiño na noite co aconaxada que era-, pero eu turrei
pra volver á casa, na Furoca. Era unha desas noites pechas e volviamos pola montaña, ella do meu
brazo repetindo por que non habiamos de quedar aló.
Pola Braña da Serra era onde se dicía que andaba sempre o lobo, pero íamos algo alonxados. Mais
non tardamos en ver as pisadas del na lama do camiño. Seguimos andando e a muller íame roñando:
–
Por que non quedaríamos a durmir? Se non foses máis terco ca unha mula.
–
Tranquila, muller, que se ven o lobo xa marchará – eu procuraba non rir moito,
pero ela abaneaba toda xunta.
E nisto que sentimos move-las uces do lado de riba do camiño e vimos dous ollos relocentes antre as
follas. Xa se sabía que o lobo sempre ía por ese lado e aos atallos para ilo a esperar a un ao medio do
camiño. A muller xa estaba que trinaba co medo e apurou en min pra facermos algo.
A máis o lobo non sabía o que fixera. Collín da zamarra uns pistóns da mina e mangueillos cara onde
el estaba. Pegaron un estalo que se debiu oir tanto na Furoca coma en Parga. O lobo non nos saiu ao
camiño en toda a noite e aínda nos durou o conto uns días.
Aínda nos preguntou á mañán seguinte Perfelto da cancela, o veciño:
– E vós, sentistes algo de noite cando viñades de aló?
– Ai, non, Perfeltiño. E logo, que pasou? - nós fixémono-los parvos.
– E que me pareciu escoitar un tiro, pro non sei. Soñaríao.
O pobre home marchou cavilando e nos houbemos escachar a rir. E se fora desa vez soa...
Dunha vez, polo día, viña polo camiño co veciño dacabalo das bestas, cando os animais frearon e
deron en bruar. Era sabido que as bestas venteaban o lobo, comezaban a move-las orellas e co nervio
maldito caso facían. O compañeiro a máis eu xa nos decatamos do que pasaba e acordamos en coller
as escopetas que agochabamos baixo a manta -naqueles tempos andaban algúns que se facían pasar
pola Guardia Civil pra andar arrecadando nas armas-. Mangámoslle uns tiros cara onde o sentiamos
e xa o vimos saltar o balado de pedra da leira de Maruja.